နည်းနည်းကုန်းလိုက်

ဆရာမများဖြစ်သည့် နီလာ၊ ချယ်ရီ၊ စနိုး၊ သက်သက်ဇော်၊ ငြိမ်းနှင့် အိအိဇံတို့သည် ဂွင်ကောင်းး၍ ချောင်ကျသော ချယ်ရီအိမ်ကို ရွေးချယ်လိုက်သည်။ သူမတို့မှာ နေ့စံ ညခံနတ်သမီးလေးတွေ ဖြစ်နေကြရသည်။ ညပိုင်းရောက်လျှင် ထွန်းထွန်း အမိန့်အတိုင်းကို လိုက်နာကြရသည်။ မဟုတ်ပါက လွန်ခဲ့သောလက ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် သူမတို့ကို စိတ်ဆိုးကာ မခိုင်အိမ်တွင် သွားအိပ်နေသည်။ သူမတို့မှာ ဆာလိုက်သည် ဖြစ်ချင်။ တစ်ယောက် အဖုတ် တစ်ယောက် ပွတ်ပေး လျက်ပေးလည်း လီးလောက် အရသာ မရှိ။ ထို့ကြောင့် ထွန်းထွန်းက သေဆိုသေ ရှင်ဆိုရှင် ဘဝကို ရောက်ခဲ့ရသည်။ “ဒီတစ်ပတ် ညတိုင်း ဆရာမဝတ်စုံ အပြည့်အစုံ ဝတ်လာကြ” သူမတို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ခေါင်းညိတ်ကြသည်။

ထိုအတိုင်း အားလုံး တဝေမသိမ်း လိုက်နာကြသည်။ ညနေ ခြောက်နာရီ မှောင်ရီပျိုးသည်နှင့် ချယ်ရီအိမ်ကို ကိုယ်စီဒိုးခဲ့ကြသည်။ ထွန်းထွန်းက အဝင်ပေါက်တွင် တစ်ယောက်ချင်း စစ်သည်။ ကျောင်းစိမ်း မဟုတ်လျှင်ပင် မဝင်ရသည့် သဘောဖြစ်နေသဖြင့် ဆရာမများအားလုံး ကျောင်းစိမ်းဝတ်လာခဲ့သည်ကိုက ကံကောင်းချင်း ဖြစ်နေသည်။“အားလုံး နံရံမှာ ကပ်ပြီး တန်းစီလိုက်” အရပ်မြင့်သော သက်သက်ဇော်မှစ၍ အစဉ်လိုက် တန်းစီသည်။ သက်သက်ဇော်၊ အိအိဇံ၊ နီလာ၊ ငြိမ်း၊ စနိုး ပြီးတော့ ချယ်ရီ။ ထွန်းထွန်းကိုယ်တိုင်လည်း ကျောင်းသားလို ဝတ်ထားသည်။ တစ်ယောက်ချင်းစီ၏ မေးကို လိုက်ကိုင်ကြည့်ရင်း လက်မကို အောက်နှုတ်ခမ်းအား ဖိကာ ပွတ်သည်။

ချယ်ရီထိ ရောက်သော နို့အစုံကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ပြီ ကိုင်သည်။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီများနှင့် ဖြစ်သဖြင့် ရင်သားတွေ ပေါ်ကြသည်။ နီလာထံရောက်တော့ နီလာနို့မှာ သူစလိုးစဉ်ကနဲ့ မတူတော့ဘဲ ပိုကြီးလာသည်ကို တွေ့ရသည်။ မကြီးဘဲလည်း နေမည်မဟုတ်။ သူကိုယ်တိုင်က နီလာနို့ကြားကို လီးဖြင့် ခဏခဏ ထိုးကစားခဲ့သည် မဟုတ်လား။ သို့ဖြင့် သက်သက်ဇော်ထံ ရောက်သွားသည်။ တစ်ဖက်ကို ဆွဲလှည့်လိုက်တော့ ဆရာမများအားလုံး တစ်ဖက်သို့ လှည့်ကြသည်။ အိုးလေးတွေ တန်းစီနေသည်။ အိုးတွေကို လိုက်ကာ ကိုင်သည်။ ငြိမ်း၏ အိုးကလွှဲ၍ ကျန်သည့်အိုးများက တင်းနေတုန်းပင်။ ငြိမ်းကတော့ ကက ဘဝကတည်းကပင် အိုးမခိုင်တော့။

“နည်းနည်းစီကုန်းလိုက်” ဆရာမများလည်းဖြစ်၊ ကျောင်းစိမ်းကလည်း ဝတ်ထားသဖြင့် အိုးတွေထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လာကြသည်။ သူက အိုးတွေကို ခံစားကြည့်ရှုရန် ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ ဆရာမများ၏ အိုးများက သူ့ကို အစွမ်းကို ဆွဲဆောင်နေသဖြင့် လီးက ပုဆိုးကြားမှ တန်းမတ်စွာ ထောင်နေသည်။ “စနိုး” စနိုးကို ခေါ်လိုက်သည်။ စနိုးက လာ၍ ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပေါင်ကြားတွင် ဒူးထောက် ထိုင်ချသည်။ ဖြောင့်စင်းနေသော ဆံပင်၊ ဝိုင်းစက်နေသော မျက်နှာနှင့် သူမ၏ မျက်မှန်မှာ လိုက်ဖက်လှသည်။ လီးကို အပေါ်က အုပ်ကိုင်ပြီး ဂွေးစေ့မှ အပေါ်သို့ လျှာအပြားလိုက် ထားကာ လီးကို လျက်သည်။ သူ့လီးထိပ်ကို လျှာဖြင့် ပတ်ဝိုက်လျက်ပေးသည်။

စနိုးက လထိပ်ကို ပတ်ဝိုက်ကာ လျက်ပေးပြီး နှုတ်ခမ်းသားဖြင့် ဖိငုံသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း စုပ်ချသည်။ စုပ်ပေးနေကျ ဖြစ်သဖြင့် တုတ်လည်းတုတ် ရှည်လည်းရှည်သော ထွန်းထွန်း၏ လီးကို လည်ချောင်းထဲစိုက်ဝင်သည်အထိ တဆုံးစုပ်သည်။ ပေါင်ကို နည်းနည်းကားကာ စနိုးခေါင်းကို ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်း လုပ်နေကျ ဖြစ်သည်။ ဆော်တွေရဲ့ ပါးစပ်ထဲ လီးရောက်တိုင်း ထွန်းထွန်းက ခေါင်းကိုင်ထားကာ ဇိမ်ယူတတ်သည်။ “ချယ်ရီ” နံရံကို လက်ထောက်ကာ အိုးကို ပြထားရင်း ချယ်ရီသည် စစ်သည်များ တန်းဖြုတ်ဆိုသည့် ပုံစံဖြင့် သူ့ထံ ရောက်လာသည်။ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ထိုင်ချသည်။ ထွန်းထွန်းက ချယ်ရီခေါင်းကိုကိုင်လိုက်သည်။

စနိုးခေါင်းကို ဖယ်ပြီး ချယ်ရီခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲထည့်တော့ ချယ်ရီက အလိုက်သိစွာ ပါးစပ်ဟထားပေးသည်။ ချယ်ရီနှင့် စနိုးတို့ တစ်ယောက်ခါး တစ်ယောက်ဖက်ကာ ထွန်းထွန်းစေခိုင်းသည့်အတိုင်း လီးကို တစ်လှည့်စီငုံသည်။ “သက်သက်ဇော်” လီးစုပ်နေသံကြားကတည်းက သက်သက်ဇော်တစ်ယောက် အဖုတ်ယားနေပြီ။ “ငါ့ကို အရင်လိုးပါစေ” ဟု ကြိတ်ဆုတောင်းနေရသည်။ “နီလာ” သက်သက်ဇော်ကို သူက ခါးမှ ဖက်ထားသည်။ နီလာကို သက်သက်ဇော် အဖုတ်လျက်ခိုင်းသည်။ တစ်ဖက်တွင် အိအိဇံအဖုတ်ကို ငြိမ်းအား လျက်ခိုင်းသည်။ ချယ်ရီနှင့်စနိုးကလည်း လီးစုပ်သည့်တာဝန်ကို ကျေပွန်စွာ ထမ်းဆောင်နေကြသည်။ ပထမဦးဆုံး သက်သက်ဇော်ကို အပေါ်မှ ထိုင်ချခိုင်းသည်။

သက်သက်ဇော်က ကျောပေးလျှက် သူ့ကိုခွလိုက်သည်။ ချယ်ရီနှင့် စနိုးက သက်သက်ဇော်အဖုတ်ထဲ လီးထည့်ပေးသည်။ ထွန်းထွန်းက သက်သက်ဇော်ခါးကို ကိုင်ထားပြီး လေးငါးချက် ဆောင့်ချစေသည်။ သက်သက်ဇော် အရှိန်ရလာတော့ နီလာကို တစ်ဖက်လှည့်ကုန်းခိုင်းသည်။ အဖုတ်ထဲသို့ လက်သုံးချောင်းသွင်းလိုက်ပြီး ထိုးဆော့သည်။ တအောင့်ကြာတော့ အိအိဇံကို ဆင်ဝပ်သလို ဝပ်ခိုင်းသည်။ ငြိမ်းအား အိအိဇံတင်ပါးပေါ် ခေါင်းကို အလှဲလိုက် တင်ထားခိုင်းသည်။ သူက အိအိဇံအဖုတ်ထဲသို့ တစ်ချက် ငြိမ်းပါးစပ်ထဲသို့ တစ်ချက် လိုးသည်။ ငြိမ်းပါးစပ်ကို လိုးလျှင် ရွေ့ရွေ့သွားသဖြင့် နီလာကို ငြိမ်းခေါင်းအား ကိုင်ထားစေကာ ဆက်လိုးသည်။ ငြိမ်းခေါင်းပေါ်တွင် တစ်ဆင့် နီလာကို ကုန်းစေသည်။

နီလာကိုကျ ဖင်ကို လိုးသည်။ ငြိမ်းပါးစပ်၊ အိအိစံစောက်ပတ်၊ နီလာဖင်ကို တစ်လှည့်စီသွင်းသည်။ ထို့နောက် ချယ်ရီနှင့်စနိုးကို ပူးကာ လေးဘက်ထောက် ကုန်းခိုင်းသည်။ အိုးသေးသေးလေးနှစ်လုံးကို ပူးလိုက်သည်။ “ဖြန်း ဖြန်း” အိုးတစ်လုံး တစ်ချက်စီ ရိုက်လိုက်သည်။ ငြိမ်းက ချယ်ရီဖင်ပေါက်ဆီ တံထွေးထွေးချပေးသည်။ နီလာက စနိုးဖင်ပေါက်ဆီး တံတွေးဆွတ်ပေးသည်။ အိုးတခြမ်းစီ ဖြဲပေးကြသည်။ ချယ်ရီ ဖင်ကို စလိုးသည်။ လေးငါးချက် ဆောင့်ပြီး စနိုးဖင်ကို ဆက်လိုးသည်။ ဖင်တစ်ပေါက်စီ လိုးပြီး ငြိမ်းနှင့် နီလာကို လီးစုပ်ခိုင်းသည်။ နောက် သူက ပက်လက် အိပ်ကာ ဒူးထောင်ထားသည်။ သက်သက်ဇော်ကို အပေါ်မှ နေကာ ခွပြီး သူ့ပေါင်ကို ဖက်၍ ဆောင့်ချစေသည်။

သက်သက်ဇော်ပြီး နီလာတက်ဆောင့်သည်။ နီလာဆောင့်ပြီးတော့ အိအိဇံတက်ဆောင့်သည်။ ကျန်သုံးယောက်ကို ဖင်နဲ့ ဆောင့်ခိုင်းသည်။ အိအိဇံကို ဆက်တီတွင် တစောင်းအိပ်ခိုင်းသည်။ နောက်ကနေ၍ အိုးတခြမ်းကို အဖြဲလိုက် ဖိချကာ သွင်းသည်။ ထိုသို့လိုးပြီး အိအိဇံကို အသွင်းလိုက် မချီကာ တစောင်းလိုက် ဆောင့်ချစေသည်။ သူကနု့ိကို တရကြမ်းဆွဲသည်။ အားရသောအခါ ချယ်ရီကို သူမဧည့်ခံစားပွဲတွင် တံတောင်ဖြင့် ထောက်ကာ အရပ်လိုက် ကုန်းခိုင်းသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လတံကို အဆုံးသွင်းပြီး ပေါင်ကို မတင်လိုက်သည်။ ပေါင်ကို မထားသဖြင့် ချယ်ရီကိုယ်မှ လေပေါ်တွင် မြောက်တက်နေသည်။ စားပွဲတွင်ထောက်ထားသောလက်သာ အမီရှိသည်။

နောက်ကနေ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ချီပင့်ပြီး ထွန်းထွန်းဆော်သည်။ နောက် ခုံထောင့်စွန်းတွင် ထွန်းထွန်းထိုင်ချသည်။ သက်သက်ဇော်ကို ခွကာ ထိုင်ခိုင်းသည်။ သက်သက်ဇော်က သူ့ကိုပူးကပ်ပြီး ခွသည်။ သူက တင်းကြပ်စွာဖက်ပြီး ဆောင့်ချစေသည်။ “နည်းတွေက အသစ်တွေချည်းပဲ” “ဟုတ်တယ် ဒီည တော်တော်တန်တယ်” ထို့နောက် ငြိမ်းကို ခုံထောင့်တွင် ဖြဲပြီးထိုင်ခိုင်းသည်။ သူ ဒူးထောက်ပြီး ဖိုက်သည်။ ငြိမ်းပြီးတော့ နီလာကို ထောင့်စွန်းတွင် ကားခိုင်းပြန်သည်။ “ဒီည လိုးနည်း ခြောက်ဆယ့်ငါးနည်းထဲက နည်းသုံးဆယ်နဲ့ ဆရာမတို့ကို လိုးပေးမယ်” “စုံလှချည်လား” “ဒါက ပြင်သစ်ကနည်းတွေ” “တစ်နိုင်ငံတည်းရှိသေးတာပေ့ါ” “နည်းတွေ တော်တော်များများက တူကြတယ်၊ ဂျပန်ပဲ နည်းမတူတာ” “ဂျပန်နည်းတွေက ကောင်းလား”

“ဂျပန်နည်းတွေက ယောက်ျားတွေအတွက် ပိုကောင်းတယ်” “ဂျပန်နည်းလည်း စမ်းကြည့်လေ” “ဒါဆို စိတ်ချ၊ နက်ဖန်ည ဂျပန်နည်းနဲ့ ဖိုက်မယ်” “ခု ဘယ်နည်းနဲ့ ဖိုက်မလဲ” “ဆန့်ကျင်ဘက်နည်း” “ဘယ်လို နေပေးရမလဲ” “ကဲ ဒါဆို ဆရာမနီလာ ပက်လက်ကလေးအိပ်လိုက်” သူသည် ပက်လက်အိပ်ကာ ကားပေးထားသော နီလာပေါ်ကို ဒဲ့မဟုတ်ဘဲ ပြောင်းပြန်မှောက်အိပ်ကာ သွားလိုက်သည်။ “ဒီနည်းလေ” သူဆက်ဖိုက်သည်။ပြောင်းပြန်ထည့်ထားသဖြင့် လီးက အဆုံးမဝင်သော်လည်း မဆိုင်သည့်နေရာကို ထိုးနေသဖြင့် နာလှသည်။ နည်းသစ်နှင့် အလိုးခံရသဖြင့် နီလာတစ်ယောက် နာလှသည်။ ထွန်းထွန်းက သူ့အား ပိုအရေးပေးသလားဟုလည်း တွေးမိသည်။ သက်သက်ဇော်၊ ငြိမ်းကို ထိုနည်းနှင့် ဆက်လိုးသည်။

“ကဲ နောက်နည်းသစ်” အိအိဇံကို ပက်လက်အိပ်ခိုင်းသည်။ သူလည်း လိုက်မှောက်အိပ်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးသွင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် အိအိဇံကို ဒူးကွေးခိုင်းသည်။ သူလည်း အိအိဇံအိုးအောက် ဒူးခံလိုက်သည်။ အိုးချည်းသက်သက် အပေါ်မြောက်တက်အောင် ပင့်လိုက်ပြီး ဆက်လိုးသည်။ ပက်လက်လည်းဖြစ်၊ အိုးကိုလည်း မြောက်ထားသည်။ ထိုနည်းနှင့် ချယ်ရီနှင့် စနိုးကို ဆက်လိုးသည်။ “နောက်ညတွေမှ နည်းအသစ်ဆက်ပြတော့မယ်” “မလိုးတော့ဘူးလား” “မိုးလင်းတဲ့အထိ နည်းဟောင်းတွေ သုံးလို့ မကုန်ပါဘူး” “အခု ဘယ်သူလဲ” “ချယ်ရီ မတ်တပ်ရပ်လိုက် ခြေတစ်ဖက်ကို ခုံပေါ်တင်လိုက်၊ ကားထား ဖင်ချမယ်” လီးကို ဖင်ပေါက်နဲ့တေ့ပြီး ထိုးတက်လိုက်သည်။ ပခုံးကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးသည်။

ကုလားထိုင်၏ နောက်မှီတန်းကို ကိုင်ထားသော်လည်း ချယ်ရီမှာ မြောက်မြောက်တက်သွားသည်။ စူချွန်နေသော နို့သေးသေးလေးလည်း ခုန်နေသည်။ “ဒီပုံစံနဲ့ ဖင်ခံချင်သူတွေ တန်းစီ” အားလုံး တညီတညာ တန်းစီကြသဖြင့် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ဆရာမအားလုံးကို မတ်တပ်ရပ်နည်းဖြင့် ဖင်ကို အသားကုန် လိုးလိုက်ရသေးသည်။ “ဖင်ချတာ မဝသေးဘူးကွာ၊ ကြမ်းပြင်မှာ တန်းစီပြီး လေးဖက်ထောက်ကုန်းပေးကြပါဦး´´ ဆရာမများအားလုံး လေးဖက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးကြသည်။ “လက်မထောက်နဲ့ ခေါင်းကို ကြမ်းနဲ့ ထိထား” ဖင်တွေအားလုံး မိုးပေါ်ထောင်နေကြသည်။ ခုနက သက်သက်ဇော်ဖင်ကို နောက်ဆုံးဖိုက်ထားသဖြင့် ပွင့်ကာ လှန်နေသေးသည်။ “ကဲ ဖင်ဖြဲပြကြပါဦး” ဆရာမများ လက်နောက်ပြန် ဖင်ဖြဲပြကြသည်။

သူက ငြိမ်းဖင်ကို ခြေမနဲ့ ထိုးကစားသည်။ လီးနည်းနည်း အညောင်းပြေလာတော့ ငြိမ်းဖင်ကို စဆော်သည်။ လက်ကို နောက်ပြန်ပိုက်ခိုင်းထားပြီး ချုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဖင်ထဲ လီးဆုံးအောင် သွင်းပြီး မိုးကာ လိုးချသည်။ လိုးရင်း ကိုယ်ကိုလှည့်သည်။ ခြေတစ်ဖက်ကို ရှေ့သို့ ထိုးပေးသည်။ “ခြေမစုပ်” ဖင်ကို တစောင်းလိုးပြီး ခြေမကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းကာ စုပ်ခိုင်းထားသည်။ ဖင်ထဲ တဆုံးသွင်းသဖြင့် နာသည်။ ခြေမကို မစုပ်နိုင်။ ထိုအခါ ထွန်းထွန်းက ပါးကို နင်းထားသည်။ ပိုဆောင့်သည်။ လက်ကိုလည်း နောက်ပြန်ပိုက်ထားရပြီး အချုပ်ခံထားရသဖြင့် လှုပ်မရ။ ရှောင်လိုက်သည့်အခါ ခြေမကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သဖြင့် ဖင်ခံရင်း ခြေမ စုပ်ပေးရသည်။ အိအိဇံကို ထိုပုံစံ ဆက်လိုးသည်။

ဖင်ခံတာ မခက်။ ခြေမစုပ်ရတာ ခက်သည်။ နာသဖြင့် မအော်ပဲ မနေနိုင်။ လျာရည်များ ကြမ်းပေါ်စီးကျသည်။ လိုးပြီးတော့ ခြေဖဝါးတွင် ပေနေသော သူမလျှာရည်ကို သူမ ပြန်လျက်ပေးရသည်။ “ဟင့်အင်း” သက်သက်ဇော်က ငြင်းသည်။ နီလာက သူမခံမည်ဟု ပြောသည်။ သူက နီလာဖင်ထဲကို လီးကို တစောင်းလိုက် စိုက်ထည့်လိုက်ပြီး ခြေမကို ချက်ချင်းငုံခိုင်းလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းစိတ်ထဲတွင် ခံချင်ဦးဟ ဟုတေးကာ နီလာဖင်ကို ခပ်နာနာလေး ဗြင်းပစ်သည်။ အိုးအယ်အယ်ကြီးကို ဖိကာ အဆုံးသွင်းသည်။ နီလာမှာ ရုန်းရင်းခတ်နေသည်။ ခပ်ကြာကြာလေး ရှယ်ဗြင်းလိုက်တော့ လီးလည်းထုတ်ရော နီလာထွန်းပက်လက်လှန်ကျသည်။ ပါးကို ခြေဖဝါးဖြင့် ပွတ်ကစားပြီး ကျန်သုံးယောက်ကို ခေါ်လိုက်သည်။

“မောတယ်၊ ကျွန်တော် ထိုင်မယ်၊ အပေါ်ကနေ နောက်ပြန်ဆောင့်ချ” သက်သက်ဇော်က စောက်ပတ်ဖြင့် ဆောင့်မည် လုပ်သေးသည်။ သူက တွန်းလွတ်သဖြင့် ဖင်နဲ့ ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ မြည်နေသည်။ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ မြည်နေသည်။ အိုးအယ်အယ်ကြီးကလည်း သူ့ပေါင်ရင်းတွင် တုန်တုန်တက်သွားသည်။ သူက စီးကရက်တစ်လိပ်ညှိကာ နှပ်နေလိုက်သည်။ သက်သက်ဇော်ကလည်း မနားတမ်း ဆောင့်ချသည်။ ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ကုန်တော့ ချယ်ရီကို တက်ဆောင့်ခိုင်းသည်။ အိုးမကြီးသဖြင့် သိပ်မတုန်ခါ။ ဆေးလိပ် တဝက်လောက်တွင် စနိုးကို တက်ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ “ကဲ ဝိုင်းဝိုင်းလေး ဒူးထောက် ထိုင်ကြ” ဆရာမခြောက်ယောက် ဒူးထောက်ကာ ဝိုင်းထိုင်လိုက်သည်။ သူ အလယ်ထဲ ဝင်ပြီး သက်သက်ဇော်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို စလိုးသည်။

ဆံပင်များ ဖွာထွက်သည့်အခါ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ခေါင်းကိုဘယ်ညာ ဆွဲလှုပ်သည်။ ပါးစောင်တွေကိုလည်း ထိုးသည်။ အာခေါင်ကို ထိုးကာ စောက်ပတ်လိုးသလို လိုးသည်။ သက်သက်ဇော်မှာ လျာရည်များ မထိန်းနိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။ သူက အဆုံးထိ ပါးစပ်ထဲ သွင်းပြီး ရုန်းမရအောင် ချုပ်ထားသေးသည်။ လီးခဏ ထုပ်ပြီး အသက်ရှုခိုင်းသည်။ နောက် ပြန်သွင်းသည်။ လျာရည်က တများများနဲ့ များကျနေသည်။ နောက်တွင် ငြိမ်းက ထိုင်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ငြိမ်းကို ဆွဲယူကာ သူ့ဖင်ကြားထဲ ညှပ်လိုက်သည်။ “ဖင်ကို လျက်” ငြိမ်းက သူ့ပေါင်ကို တစ်လုံးစီကိုင်ကာ သူ့ဖင်ကို လျက်ပေးသည်။ ထွန်းထွန်းသည် ရှေ့မှသက်သက်ဇော်ခေါင်းနှင့် နောက်မှ ငြိမ်းခေါင်းကို ချုပ်ကိုင်ထားသည်။

ငြိမ်းသည် ဖင်ကို လျက်ပေးဆိုသော်လည်း လျက်လို့မရပဲ နှုတ်ခမ်းနဲ့ တေ့နေသဖြင့် ထွန်းထွန်းဖင်ပေါက်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်ပေးရသည်။ သက်သက်ဇော်ပါးစပ်ထဲ လီးဆုံးအောင် သွင်းထားပြီး ဘယ်ညာ လှုပ်ရမ်းကစားရင်း ဖင်လျက်ပေးနေသာ ငြိမ်းခေါင်းကိုလည်း မလွတ်အောင် ထိန်းထားရသည်မှာ ခက်သဖြင့် ချယ်ရီကို ငြိမ်းခေါင်းအား ထိန်းထားပေးရန် ပြောလိုက်သည်။ ချယ်ရီက ငြိမ်းခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တွန်းထားပေးသည်။ ငြိမ်းက ရုန်းမရအောင် ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းထွန်းဖင်မည်းပြာပြာကြီးက သူမမျက်နှာကို ညှပ်ထားသည်။ ထွန်းထွန်းက သက်သက်ဇော်ပါးစပ်ထဲကို ညောင့်လိုက်ချိန် နည်းနည်းအသက်ရှုရသည်။ ငြိမ်းကလည်း မထူးပြီမို့ လျှာထုပ်ထားသည်။

ထွန်းထွန်းဖင်ကို လျက်ပေးသည်။ ထွန်းထွန်းက ဖင်အလျက်ခံသည့် အရသာကို ပိုခံစားလိုသဖြင့် နည်းနည်းကုန်းကာ သက်သက်ဇော်ပါးစပ်ကို လိုးရင်း အလျက်ခံသည်။ ငြိမ်းကလည်း သူမစောက်ဖုတ်နဲ့ ဖင်ကို ထွန်းထွန်းလျက်ပေးဖူးသလို ထွန်းထွန်းဖင်ကို လျက်ပေးသည်။ လျှာဖြင့် ဖင်ပေါက်ကို ထိုးမွှေသည်။ ထွန်းထွန်းမှာ ပညာတတ်လာသော ငြိမ်းကို ရှယ်လိုးပေးလိုက်ဦးမည်ဟု မှတ်ထားလိုက်သည်။ နောက်နောင် ဖင်လည်း အလျက်ခံဦးမည်။ သက်သက်ဇော်ကော ဖင်လျက်တတ်ပါ့မလား စမ်းရဦးမည်။ “ကျန် သုံးယောက်က ဆရာမ ဝတ်စုံတွေ ပြန်ဝတ်ထားဦးနော်” ဖင်အလျက်ခံရင်း အခြောက်စိတ်ပေါက်သွားမှာလည်း စိုးရိမ်သည်။ တော်ကြာ ဖင်ခံချင်နေလျင် ဒုက္ခဟု တွေးမိသေးသည်။

သို့သော် မဖြစ်နိုင်ပါ။ ထွန်းထွန်းပေါင်ကို ကားလိုက်သည်။ သက်သက်ဇော် ပါးစပ်ထဲကိုလည်း လီးသိပ်ထည့်ထားသည်။ နည်းနည်းကုန်းလိုက်သည်။ သက်သက်ဇော် ခေါင်းကို ဘောလုံးလို ကိုင်ပြီး ပေါင်ရင်းတွင် သိပ်ထားသည်။ “ကဲ ငြိမ်းက အပေါ် ဖင်ညောင့်ရိုးကနေ တံတွေးထွေးချ ချယ်ရီက အောက် ဂွေးစေ့ အရင်းကနေ တံတွေးတွေ အကုန်လုံး လျက်တက်” သူခိုင်းလိုက်သည့်အတိုင်း ချယ်ရီနှင့် ငြိမ်းတို့က လိုက်လုပ်ကြသည်။ သူကလည်း သက်သက်ဇော် ပါးစပ်ကို အလိုးမပျက်။ သက်သက်ဇော် မှာလည်း အာခေါင်ကျော်ပြီး လည်ချောင်းထဲသို့ လထိပ်က ရောက်နေသဖြင့် တော်တော် အသက်ရှုရကြပ်လှသည်။ သို့သော် အရသာကလည်း တမျိုးမို့ ဆက်ခံနေသည်။

ငြိမ်းက အပေါ်မှနေကာ တံတွေးထွေးချသည်။ တံတွေးသည် ထွန်းထွန်း ဖင့်ညောင့်ရိုးမှ ဖင်ပေါက်ဆီသို့ လျင်မြန်စွာ စီးဆင်းသွားသည်။ ချယ်ရီက သူမလျှာကို အပြားလိုက် သိမ်းကာ တံတွေးများးကို လျက်တက်သည်။ တံတွေးများစုမိသွားလျှင် ငြိမ်းပါးစပ်ထဲသို့ ပြန်ထွေးထည့်သည်။ ငြိမ်းက တံတွေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထွေးချသည်။ ချယ်ရီက ဖင်ပေါက်ကို ဝိုက်လျက်ပြီး တံတွေးကို ပြန်လျက်သည်။ သူနားလိုက်ပြီး ချယ်ရီ ငုံထားသော တံတွေးများအား သက်သက်ဇော်ပါးစပ်ထဲ ထွေးထည့်ခိုင်းသည်။ သက်သက်ဇော်က ငြိမ်းပါးစပ်ထဲကို ထွေးထည့်သည်။ ငြိမ်းကချယ်ရီ ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထွေးထည့်သည်။ တစ်လှည့်ပြီး တစ်လှည့် လုပ်စေသည်။

သက်သက်ဇော် အလှည့်ရောက်တိုင်း သူက တံတွေး ထပ်ထွေးထည့်သည်။ တံတွေးက များလာသည်။ နို့တွင် လက်ခံပြီး သက်သက်ဇော်ကို ထွေးချခိုင်းသည်။ တံတွေးပေနေသော သက်သက်ဇော်နို့ကို ချယ်ရီနှင့် ငြိမ်းအား လျက်ခိုင်းသည်။ အိအိဇံ၊ နီလာနှင့် စနိုးတို့ ဆရာမလို ဝတ်လာပြီးနောက် အလှလည်း ပြန်ပြင်လာကြသည်။ မီးကင်းမှ သံချောင်းခေါက်သံ ၁၂ ချက် ကြားရသည်။ ည ခြောက်နာရီကျော်ကတည်းက စသည့် အစီအစဉ်များသည် ခုထိ တစ်ခန်းပင် မရပ်သေး။ ထွန်းထွန်းက ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်ကာ ဆရာမလို ဝတ်ထားသော သုံးယောက်ကို တစ်ယောက်ချင်းစီ ခေါ်၍ ဖင်အလျင် လျက်ခိုင်းသည်။ နီလာ ရောက်လာသည်။ တန်းမတ်နေသော သူ့လီးအောက်မှ ဂွေးဥ နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် အသာ ပင့်တင်ကာ သူ့ဖင်ကို စလျက်သည်။

ဖင်အလျက်ခံရင်း အိအိဇံနှင့် စနိုးကို တစ်ဖက် တစ်ယောက် ဖက်ထားကာ အိုးကို ပွတ်ကစားသည်။ နီလာကတော့ သူ့ဖင်ကို အမျိုးမျိုးလျက်ပေးနေသည်။ လျာအလုံးလိုက်ထားပြီး ဖင်ပေါက်ကို ထိုးမွှေသည်။ သူက စနိုးနှင့် အိအိဇံအိုးကို ပွတ်ရင်း ဖင်ပေါက်ကို လက်ခလယ်ဖြင့် လှမ်းကလိသည်။ စနိုးနှင့် အိအိဇံက သူ့ပါးကို ငုံ့ငုံ့နမ်းကြသည်။ နီလာကို အားရတော့ စနိုးကို တစ်လှည့် လျက်ခိုင်းသည်။ နောက် အိအိဇံ။ သူမတို့သုံးယောက် ဖင်လျက်သည့် အခန်းပြီးပြီးနောက် သူက အိအိဇံ ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ သည်တခါ ဖင်အလျက် မခံတော့။ သုံးယောက်ကို ခေါင်းချင်းထိထားခိုင်းပြီး ပါးစပ်ဟထားခိုင်းကာ ပါးစပ် တစ်ပေါက်ပြီးတစ်ပေါက် ပြောင်းလိုးသည်။ လိုးလျင်တော့ ခေါင်းကိုင် လိုးသည်။ မယိုင်စေရအောင် ကိုင်ထားသည်။

နောက် အိအိဇံနှင့် နီလာကို နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ထားခိုင်းပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားကို လိုးသည်။ အဆုံးတွင် စနိုးက ပါးစပ်ဟထားသည်။ သူက အိအိဇံနှင့် နီလာခေါင်းကို ချုပ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားကို လိုးသည်။ နောက် ပါးချင်းအပ်ထားခိုင်းပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကြားထဲကို လိုးသည်။ လိုးနည်းကလည်းစုံ နားလည်း နားချင်ပြီ ဖြစ်သဖြင့် သက်သက်ဇော်နို့ကြားကို ပူးခိုင်းကာ လိုးရင်း လရည်ကို လွတ်ထည့်လိုက်တော့သည်။ ဆရာမများ လရည်ကို အမျိုးမျိုးကစားရင်း မျိုသောက်ကြကာ တစ်ခစ်ခစ် ရယ်မောနေကြလေတော့သည်။ ထိုကဲ့သို့ အလိုးကျွမ်းသော ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် မကြာမီတွင် သူတို့ရွာ၏ ယောကျ်ားဖာသည် ဖြစ်သွားခဲ့လေသည်။ ကောင်းကောင်းလည်းလိုးရ ငွေလည်း သောက်သောက်လည်း ရခဲ့သည်။..ပြီးပါပြီ