သာမညဆရာတော် သက်တော်ထင်ရှားရှိစဉ်က အမစန်းဝင်းဆိုတဲ့ ဘ-ာသ-ာခြားအမ တယောက်ကဆရာတော်ကို နှစ်တိုင်း ကြသင်္ကန်းလှုတယ်။ ဆရာတော်ကလည်း သူ့ကိုအလေးထားတယ်။ တနှစ် သူသင်ကန်း သွားကပ်တော့ ဆရာတော်က မရှိမရှုပ်ဆိုတဲ့ သာမညနဲ့ကျုံးဒိုးကြားကတောင်မှာ၊ ကိုယ်တွေကလဲ အမစန်းဝင်းနဲ့ လိုက်သွားချိန် တောင်ပေါ်တက် ဆရာတော်ကို ကန့်တော့ စကားပြောနေတုံး စ-စ်ယာဉ်တန်းတွေတက်လာတယ်။
နောက်ကျောင်းပေါ်ကို ဗခနှစ်ယောက်တက်လာတယ် စ-စ်ယူနီဖောင်းနဲ့ဘဲ တယောက်က ဘုန်းဘုန်းဘုရား သူက တပည့်တော်နေရာ အစားဝင်မယ့် ဗခကက်စိန်ပါဘုရား ဆိုပြီး မိတ်ဆက်ပေးတယ်။ မိတ်ဆက်ပေးသူက ပထမတိုင်းမှုး ဗခစိုးမြင့်၊ ဆရာတော်က တကာကြီးခါးက ဘာေ-သန-တ်လဲတဲ့
အဲ့ဒီလိုမေးတော့ ဗခကက်စိန်က ဘ-ရောင်-နင် ပ-စ္စ-တိုပါဘုရား တပည့်တော်မေ့ပြီး ယူလာတာပါ ဆိုပြီး ဆရာတော်က ရတယ် ဘုန်းကြီးခွင့်ပြုပါတယ်တဲ့၊ ဟိုထောင့်က အုန်းသီးပုံကို ဘုန်းကြီးခွင့်ပြုတယ် ပ-စ်ကြည့်ဆိုတော့ မပ-စ်ပါဘူးဘုရားဆိုပြီး ငြင်းတော့ ပ-စ်ပါဆိုတော့ ပ-စ်တာကျည်မထွက်ဘူး
ဆရာတော်က ဘုန်းကြီးမှာ ေ-သန-တ်တော့မကိုင်ဘူး လက်ညိုးနဲ့ အဲ့ဒီဖက်ကိုချိန်လိုက်တာ အုန်းသီးတွေထကွဲရော၊ ဒကာကြီးတို့က စ-စ်သည်အင်အားနှစ်သိန်းနဲ့ တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ်တာ ဘုန်းကြီးကတပါးထဲနဲ့ အရပ်လေးမျက်နှာအုပ်ချုပ်တာတဲ့၊
ဟိုးက မြိုင်ကလေးဘိလပ်မြေစက်ရုံ ဘုန်းကြီးတအိတ်မသုံးဘူးတဲ့၊ ဓာတ်အားကြိုးတွေ တောင်ကဖြတ်သွားတာ မီးတစ်လုံးမထွန်းဖူးဘူးတဲ့၊ အခုကျောက်ကလပ်တို့ ဝ တလုံး တို့ ကိုမေးကြည့် ဆရာတော် တောင်အောက်ဆင်းကြို ပြန်ပို့ တာဆိုလို့ အမေစုပဲ ရှိတယ်။ (
