ကောက်ရိုးပုံတဲ

တင်လှသည် တော်တော်လှသည်။ အိုးကလည်း လုံးကျစ်နေသည်။ ကိုယ်လုံးကလည်း သွယ်သွယ်လေး။ ရင်ကို ကြည့်ဦး မလား စွင့်စွင့်ကားကားလေး။ ဟိုကောင် မင်းထိုက်နဲ့ လားလား မှ မတန်။ မင်းဆွေ အဖို့ သိပ်မခက်လှ။ သူ့ဖခင်က ရွာမှာ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကြောက်ရသည့် သူဌေးကြီး။ သြဇာကလည်း ကြီး။ ပြီးတော့ လုပ်သမျှကလည်း တင့်တယ်။ မင်းဆွေ၏ ဖခင်နာမည်က ဆွေမင်း။ ခန့်ခန့်ညားညား ဝတ်စားတတ်ပြီး တကယ့် လူကြီး လူကောင်း စတိုင်က အပြည့်။ လောင်းကစားလုပ်ပြီး အကြွေးဗရဗျစ်နဲ့ လူတယောက်၏ သမီးလေးကို အကြွေးသိမ်းပစ်လိုက်သည်တောင် အများက သူ့အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရအောင် အကွက်ဆင်တတ်သေးသည်။ ကြည့်လေ အဖေဖြစ်သူက ဖဲသမား။ အရှုံးက ပြောပြလို့မရနိုင်အောင်။ လယ်ယာတွေ ရောင်းကုန်လို့မက အိမ်ဂရမ်ပါ ပေါင်ထားရသည့် အဖြစ်။ ဘယ်လိုမှ ပြန်မဆပ်နိုင်သည့် အဆုံး သမီးကို ထိုးအပ်လိုက်ရသည်။ တကယ်တမ်း သူ့လူတွေနဲ့ ဖဲလိမ်ရိုက်လိုက်ပြီး တဖြည်းဖြည်း လှလာကာ တဏှာကြီးလှသော ဆွေမင်း၏ အကြိုက် ထိုဖဲသမားလေး သမီးအလှကြောင့် ဖြစ်သည်။ မယားကလည်း သဘော တူသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မြို့တက်ပြီး ဟိုတယ်တွင် ဖာမတွေနဲ့ သွားသွားပျော်ပြီး အတူတူ ပြန်ပြန်အိပ်သောအခါ နာမည်ကြီးသည့် လေးလုံးရောဂါ ပါလာမည်ကလည်း စိုးသဖြင့် လိုက်လျောသည်။ ထို့ကြောင့် ဖဲသမား သမီးကို အပိုင်ကြံလိုက်တော့ ပါလာလေသည်။

တင်လှသည် ဖခင်၏ ဖဲရှုံးကြွေးကို သူမဘဝနဲ့ ဆပ်ရန် ဆွေမင်းအိမ်ကို ရောက်လာသည်။ ဆွေမင်းက မပြန်သေးသည့် သူမအဖေကို နှင်လွှတ်သည်။ “ကဲ ခင်ဗျားပြန်တော့လေ၊ ခင်ဗျားအိမ်ကို ကျုပ် မသိမ်းတော့ပါဘူးဗျာ၊ စိတ်ချပြန်ပါ” အဖေက စိတ်မကောင်းစွာ ပြန်သွားသည်။ အဖေ ပြန်သွားတော့ ဆွေမင်း၏ မိန်းမသည် အလိုက်သိစွာပင် ထွက်သွားသည်။ “ကျမလည်း အမျိုးတွေ အိမ် သွားလည်ပါဦးမယ်၊ အလုပ်တွေ ရှိသေးလို့ နှစ်ရက်လောက် ကြာမလားပဲ” “မင်းသားကကော” “မပူစမ်းပါနဲ့ရှင်၊ အားလုံးကိုလည်း ကျမတို့ ခရီးသွားတယ်လု့ိ ပြောလိုက်မယ်” ဆွေမင်း၏ မိန်းမသည် အပြင်ကို အထုတ် တထုပ်ယူ၍ အပြင်မှ သော့ခတ်ကာ တခါးပိတ်လိုက်သည်။ တင်လှ ရင်ထဲ အေးစက်လာသည်။ ခြေဖျားတွေ အေးလာသည်။ “လာ ကလေး အိပ်ရမယ့် အခန်းကို ပြပေးမယ်” “ကျမ ဘာသာ သွားပါ့မယ်” “ကိုကြီး လိုက်ပြပေးမှာပေါ့ ကလေးရယ်” တင်လှသည် သူ့ကျွန်ဘဝ ရောက်ပြီမို့ ဘာမှ မပြောဘဲ နောက်ကနေ အထုတ်ဆွဲကာ လိုက်ခဲ့ရသည်။ ဆွေမင်းက တံခါးကို မခတ်ပဲ စေ့ရုံ စေ့လိုက်သည်။ အပေါက်ဝ ကြောင်၍ ရပ်နေသော သူမလက်ကို ဆွဲသည်။ ဆွေမင်းက ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ သူမက ဆွေမင်း ရှေ့တည့်တည့်တွင် ရပ်နေသည်။ ဆွေမင်းသည် သူမကို စားမတတ် ဝါးမတတ် ကြည့်သည်။ ခါးထဲမှ လက်ထည့်ကာ သူမအိုးကို ပွတ်သပ်သည်။

“ကျွန်မ ကြောက်တယ်” “ကြောက်ရမှာပေါ့ ကလေးရယ်၊ ကလေး ဒိထက် ကြောက်စရာ အခန်းတွေ အများကြီး ကြုံရဦးမှာ” “ဟင့် ဟင့် အစ်” ဆွေမင်းက တင်လှ၏ အိုးကို ပွတ်သပ်ရင်း အောက်မှ ထမီစထဲကို လက်ထည့်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးမှစတင်၍ ပေါင်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်တက်သည်။ ပေါင်ကို ခပ်ကြာကြာလေး ပွတ်သည်။ တင်လှကတော့ ကြောက်နေသည်မှအပ ဘာမှ မခံစားမိ။ ဆွေမင်းကတော့ ဖာသည်မပေါင်းစုံနှင့် အိပ်ဖူးထားသူ ပီပီ အပျိုစစ်စစ်၏ ပေါင်တံအိအိလေးကို ဇိမ်ပြေနပြေဖြင့် ခံစားရင်း ပွတ်သည်။ ဖာသည်မများကတော့ ကြိုက်သော်လည်း သူမတို့အဖုတ်ကို လိုးရုံလိုးသွား ကြသည်က များသလောက် ဆွေမင်းကတော့ သိချင်သည်နှင့် ဖာသည်မအဖုတ်ကိုလည်း လျှာအစွမ်းပြကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ပေါင်တံမှ တဆင့် တင်သားအိအိလေးကို အသာလေးညစ်ရင်း အင်္ကျီစကို လှန်ကာ ဗိုက်သားကို စုပ်နမ်းသည်။ ခုမှ အပျိုဖော်ဝင်ကာစ ယောကျ်ားလေးများနှင့် တခါမှ မထိတွေ့ဖူးသော တင်လှသည် အဖိုးကြီးတယောက်၏ ကျားငစဉ်းလဲ ပါးစပ်တွင် လည်စင်းပေးသော သမင်ပျိုမလေး သဖွယ် တဏှာမီး၏ အလှောင်ကို ခံနေရသည်။ ဖင်တုံကို ညစ်သည်။ ဗိုက်သားကို နမ်းသည်။ ဆွေမင်းက တင်လှကိုယ်ကို နည်းနည်းစောင်းလိုက်ပြီး အိုးကို ကြည့်၍ ညစ်ကာ ပွတ်သပ်ကစားရင်း ထမီပေါ် ငုံ့နမ်းသည်။ တင်လှအိုးကို နေရာအစုံ လိုက်စုပ်နမ်းမိသည်။ “တင်လှ နင့်အိုးကို ပြပြီး ငါ့ကို ထမီဖြည်းဖြည်းလေး ချွတ်ပြစမ်း” တင်လှသည် မငြင်းရဲ။ နောက်ဘက်လှည့်ကာ ထမီကို အသာလေး ချွတ်ပြရသည်။ ပန်းရောင် စပင်ဒါလေးကလည်း ဖင်တခြမ်းကို ဖုံးလျက် ရှိနေသည်။

ဆွေမင်း မနေနိုင်။ ဒူးထောက်ကာ တင်လှဖင်ကို စုပ်နမ်းသည်။ တင်လှသည် တမျိုးကြီး ဟုခံစားရသော်လည်း ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမလိုးတယ်ဆိုတာကို မသိဖူးသမို့ သည်လိုလား ဟုတွေးနေမိသည်။ ဖင်ကို နမ်းလို့ ဝသော် သူမကို ရှေ့ဆွဲလှည့်သည်။ စပင်ဒါကြိုးလေးကို အသာဆွဲချွတ်ချသည်။ စောက်မွေး ရေးရေး ပေါက်နေပြီ ဖြစ်သော သူမစောက်ဖုတ်ကို သေချာကြည့်သည်။ စောက်ဖုတ် ဖူးဖူးလေးက မို့အစ်နေသည်။ အလယ်တွင် ရဲတွတ်နေသည့် စောက်စေ့က အရည်လဲ့နေသည်။ ဆွေမင်းသည် မနေနိုင်တော့။ အစက တင်လှကို အင်္ကျီတွေ ဘာတွေ ချွတ်ခိုင်းပြီး စိမ်ပြေ နပြေ လိုးဖို့ စဉ်းစားထားသော်လည်း တင်လှအဖုတ်ကို မြင်သည်နှင့် လိုးချင်စိတ် တဖွားဖွားပေါ်လာသဖြင့် တင်လှကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလဲလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ပုဆိုးပင့်ကာ ခွလိုက်သည်။ “အု” “ပြွတ်” “အေမ့” တင်လှ၏ အပျိုစင်ဘဝ နိဂုံးချုပ်သွားသည်။ လေးငါးချက် ဆက်တိုက် အဆောင့်ခံရသည်။ ဆောင့်ချက် ပြင်းပြင်း လီးက လိုအပ်သည်ထက် ကြီးနေသည်ကို တင်လှမသိ။ တင်လှမှာ မေ့လုလု ဖြစ်ရသည်ကိုတော့ သိသည်။ စောက်ပတ်မှနေ တကိုယ်လုံး ကျဉ်တက်နေသည်။ နားထင်တွေ ပြတ်ထွက်ကုန်သလို ဗိုက်ကြောတွေ ပြတ်ထွက်ကုန်သလို ခံစားရသည်။ ခပ်ထန်ထန် မျက်နှာမှ မေးရိုးထောင်နေအောင် အံကြိတ်ပြီး ခါးကို ကော့ကာ ဆောင့်သည်။ ဆွေမင်းသည် ဖာသည်မတွေကို များစွာလိုးဖူးသော်လည်း အပျိုစစ်မဟုတ်ကြသဖြင့် ဘာဖီးလ်မှ မရဖူး။ ခုတော့ ငိုယိုကာ အမေ အဖေအကုန် တကာ ထွန့်ထွန့်လူးနေသော တင်လှကို ကြည့်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေနပ်သည်။

တချီပြီးတော့ တင်လှကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ နားသည်။ အမောပြေသော် နောက်တချီ ဆက်ဆွဲသည်။ ဒီတချီနားတော့ တင်လှလက်ကို ယူကာ လီးကိုင်ခိုင်းထားသည်။ တင်လှက မရဲတရဲကိုင်ထားပေးသည်။ “စောက်ပတ်နဲ့တေ့ထားလေ” လီးက ပျော့ခွေနေသော်လည်း ဆွေမင်းကတော့ မလျော့။ စောက်ပတ်နဲ့ကို တေ့ထားစေသည်။ “ကောင်းလား” သူမ မဖြေရဲ။ ဖြေစရာ မရှိ။ ဒါက မေးခွန်း မဟုတ်ဟုထင်သည်။ “ကောင်းလား ဖြေလေ မေးနေတာကို” သူမ ခေါင်းညိတ်သည်။ “ကောင်းရမှာပေါ့၊ ဒီလိုလေးလုပ်” ဆိုကာ လီးကို ကွင်းတိုက်ခိုင်းသည်။ တင်လှက မရဲတရဲ လုပ်ပေးသည်။ နည်းနည်းချင်းစီတော့ သင်ပေးရမည်။ လျှာထုတ်ခိုင်းကာ လျာချင်းထိကစားပေးသည်။ တင်လှအိုးကို ကိုင်ထားပြီး တေ့ထားရင်းမို့ လီးက ပြန်တောင်လာသည်။ တင်လှက လီးကို လွတ်လိုက်သည်။ သူက ပြန်ကိုင်ခိုင်းသည်။ တင်လှ ပြန်ကိုင်သည်။ တင်လှ လက်ထဲမှနေ၍ တင်လှစောက်ဖုတ်ကို လှမ်းလိုးသည်။ “အရင်းနည်းနည်းတိုးကိုင်” တင်လှက လက်တဆုပ်စာနီးပါးကြီးသည့် လီးကို အရင်းတိုးကိုင်သည်။ “လမွေးတွေ မကိုင်ပါနဲ့လေ” ဘေးတစောင်းလိုက် ခံပေးရသည်။ လီးက အဖုတ်ထဲ စိမ်နေသည်။ လမွေးကို သပ်တင်၍ အရင်းတွင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဆွေမင်းက အိုးကို ကိုင်ကစားရင်း လိုးသည်။ လီးကိုင်ခိုင်းပြီး အဖုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုးရင်း အိုးကစားနေရာမှ ဖင်ပေါက်ကို နှိုက်ကစားသည်။ တင်လှက ကြောက်သည်။ စအိုဝတည့်တည့် လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးမွှေသည်။ မကြာပါ။ မင်းဆွေက ဖင်နှိုက်ထားသော လက်ချောင်းကို စုပ်ခိုင်းသည်။ သူမ ပါးစပ်ကို အတင်းပိတ်ထားမိသည်။

“နမ်းကြည့် နင့်ဖင်နံ့က မွှေးနေတာပဲ လိုးချင်လာပြီကွာ” ။ “အဟီး အဲလိုလုပ်တော့ ငါ ပိုမနေနိုင်တော့ဘူးကွာ လှည့်” သူမကိုယ်ကို တွန်းက လှည့်သည်။ ဆွေမင်းသည် ထထိုင်ကာ သူမအိုးတလုံးကို ပင့်၍ ဖင်ပေါက်ကို ဖြဲကြည့်သည်။ ကြည့်ပြီး ကစားသေးသည်။ နောက်တံတွေးထွေးချကာ ဖင်ပေါက်ကို လူးသည်။ “စိမ်ထားချင်စိတ်ပေါက်လာပြီကွာ” လီးထိပ်ဖြင့် တင်လှဖင်ပေါက်ကို မွှေ့ပေးသည်။ တင်လှမှာ ကြောက်လွန်းသဖြင့် အိပ်ယာခင်းလွှားကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရသည်။ ဖင်ပေါက်ထဲ သံချောင်းထိုးထည့်သည့်အလား နာလွန်းသဖြင့် သူမအော်ငိုရသည်။ ဆွေမင်းက သူမခေါင်းကို ခေါင်းအုံးဖြင့် အုပ်၍ ဖင်ကို မရမက လိုးသည်။ ခုနက စောက်ပတ် တခုလုံးပူကျစ်နေအောင် ဆက်တိုက်လိုးခံရပြီးနောက် တဆက်တည်း ဖင်ပါ ဆက်ဆွဲခံရသော တင်လှမှာ အပျိုစစ်စစ်လေးလည်းဖြစ် အပျိုစင်လည်းဖြစ် ခုမှ ၁၇ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ ဆွေမင်းက ဖင်ကို ဖြဲကာ လိုးသည်။ အစောင်းလိုက် လိုးရာမှ ကုန်းနေအောင် နေခိုင်းကာ ဖင်ကို ဖြဲသည်။ ဖင်ပေါက်ကပင် နည်းနည်းဟလာသည်အထိ ဖြဲကာ လီးကိုတေ့ပြီး ဖိထည့်သည်။ “အာ သေပြီ အမေ့ အာ သေ ဟီး အာ..” တင်လှမှာ ငိုလို့ မဆုံးနိုင်။ ဆွေမင်းမှာ ငိုလေ အားရလေ ဖြစ်နေသမို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ဖင်ကို လိုးသည်။ ဖင်က အသစ်လေးမို့ လီးကတော့ တဝက်နီးပါး မျှသာ ဝင်သည်။ လိုးလို့တော့ ကောင်းသည်။ ကျပ်ကျပ်လေး။ အော်လိုက်တာကလည်း စုံလို့။ တင်လှက လူသာ မက။ ဖင်ပါ လှသည်။ ဆွေမင်းက လီးကို ထုတ်ကာ ဖင်ဖြဲကြည့်သည်။

ညိုတိုတို ခရေပွင့်လေးမို့ ဆွေမင်း တချက်ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆက်လိုးသည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့ တင်လှသိပ် မအော်နိုင်တော့။ သူလည်း အရှိန်ရလာပြီမို့ ဖင်ထဲပြီးထည့်လိုက်သည်။ လီးကို မထုတ်ဘဲ ဖင်ထဲစိမ်ထားကာ ဘေးတစောင်းဆွဲအိပ်ပြီး အိုးကိုအခွလိုက် အိပ်သည်။ သူက တင်လှလက်ကိုယူကာ တင်လှအဖုတ်အား ပြန်ပွတ်ခိုင်းထားရင်း သူကတော့ အောက်ကတဖက်မှ တင်လှနို့ကို တလုံးချင်း ကိုင်ကာ တဖက်မှ တင်လှအိုးကို ကစားပေးနေသည်။ ဖင်ထဲကို လရည်တွေလည်းထည့်ထား လီးကလည်း နည်းနည်းပျော့နေချိန်ဖြစ်သည့်အခါ လီးက ကျွတ်ထွက်ချင်ချင် ဖြစ်နေသော်လည်း ဆွေမင်းက မရမက သိပ်ထည့်ထားသည်။ တင်လှကတော့ ကြောက်လည်းကြောက် နာလည်းနာသဖြင့် ငိုနေရုံမှအပ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ သို့သော်လည်း ငိုနေသော သူမအား ဆွေမင်းကတော့ အနမ်းမပျက်။ သူမ ဖင်ထဲ စိမ်ထားသောလီးက မကြာခင် ပြန်မာလာသည်။ ဆွေမင်းက တချက်ချက် တော့တော့သည်။ တော့ရင်း နည်းနည်းစီ စဆောင့်သည်။ ဆွေမင်း ဖင်ကို တချီအပြီး ဆွဲပြန်သည်။ စောက်ဖုတ် နှစ်ချီ ဖင်နှစ်ချီပြီးတော့ ဆွေမင်းက အနားယူသည်။ တင်လှကို ရေချိုးခိုင်းထားသည်။ သူကတော့ ဆတ်သားခြောက်ကျော်လေးစားရင်း ဘလက်လေဘယ်ကို သွေးပူရုံလေး ငုံသည်။ တင်လှက ရေချိုးပြီး ရေခြောက်သွားအောင် ပုဝါဖြင့် သုတ်နေစဉ် ဆွေမင်း နောက်ကနေ ရောက်လာသည်။

နောက်ကနေ သူမကိုဖက်သည်။ သူမအိုးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကစားသည်။ အိုးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲခါသည်။ လုံးချေသည်။ အထက်ကို ဆွဲမသည်။ ညစ်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲကနေ ထွက်လာကြသည်။ တင်လှကို နံရံတွင် တွန်းကပ်လိုက်သည်။ တင်လှနို့ကို အောက်မှနေ၍ အပေါ်ကို ပင့်သည်။ လက်ချောင် တချောင်းချင်းစီ ဆုပ်ကိုင်သည်။ လက်ချောင်းတွေ မြုပ်နေအောင် ညစ်သည်။ နို့သီးကို လက်ဖျားဖြင့် ချေသည်။ ဘေးတွင် တွဲလောင်းချထားသော တင်လှလက်ကို ယူကာ တဖက်ကို လီးကို သေချာကိုင်ခိုင်းသည်။ တဖက်ကို လပြွတ်ကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ လပြွတ်ကို ဖြေးဖြေးခြေခိုင်းသည်။ လီးတံကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ကစားခိုင်းသည်။ သူက တင်လှနို့တွေကို တလုံးစီ သေချာကစားသည်။ ညာနို့သီးခေါင်းလေးကို စစုပ်သည်။ နို့သီးကို ကိုက်သည်။ နို့သီးအုံလေးကို စုပ်ကာ လျာဖြင့် နို့သီးကို ကလိသည်။ “အွန် အာ အ” တင်လှဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ လီးကို ကိုင်ထားသောလက်က နည်းနည်းကြမ်းလာသည်။ နို့တလုံးကို ဆက်စို့ပေးရင်း လက်တဖက်ကို အပေါ်တက်ကာ တင်လှနှုတ်ခမ်းတွေကို ထိကစားသည်။ အထက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိလိုက် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိလိုက် လုပ်သည်။ တင်လှ အသက်ရှုမြန်လာသည်။ လက်ချောင်းကို တင်လှပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ တင်လှက စုပ်သည်။ ဆွေမင်းက နို့ကို မပြတ်တမ်းစို့ကာ လျာဖြင့်လည်း ကစားပေးသလို အားဖြင့်လည်း ဆုပ်နယ်သည်။ တင်လှလက်က လီးကို အသေဆုပ်ကိုင် တတ်လာသည်။ တင်လှ၏ ဆီးခုံများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။

ဆွေမင်းက တင်လှပါးစပ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်း ထည့်လိုက်သည်။ တင်လှက ငုံထားသည်။ ထိုလက်နှစ်ချောင်းကို ထုတ်၍ တင်လှပေါင်ကြားထဲ ထည့်ကာ စောက်ပတ်ထဲကို လက်နှစ်ချောင်းလုံးထည့်ကာ တင်လှကိုယ်ကို ဆွဲပင့်သည်။ လက်နှစ်ချောင်း ချက်ချင်းမြုပ်သွားသည်။ သူပင့်တင်သော်လည်း တင်လှသည် စောက်ဖုတ်ကိုသာ ဖိချနေတော့သည်။ လက်နှစ်ချောင်းကို ထုတ်၍ တင်လှပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်သည်။ တင်လှက ငြင်းချင်သလိုရှိသော်လည်း သူက နို့ကိုသာ ဖမ်းဆွဲစုပ်နေသောကြောင့် မနေနိုင်တော့ဘဲ လက်နှစ်ချောင်းကို စုပ်သည်။ သူက တင်လှပခုံးကို နှိုက်ချသည်။ တင်လှက အသာတကြည် ထိုင်ချသည်။ တင်လှက လီးကိုတော့ မလွတ်တမ်း ကိုင်ထားသည်။ သူက မေးစေ့ကို ခြုံကိုင်၍ မျက်နှာကို နည်းနည်းဆွဲမော့သည်။ တဖက်ဖြင့် လီးကိုကိုင်၍ ထိပ်ဖျားကို တင်လှနှုတ်ခမ်းပေါ် တင်လိုက်သည်။ တင်လှက ပါးစပ်ကို အသာဟပေးသည်။ သူ လီးကို နည်းနည်းချင်းစီ တင်လှပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။

လက်တဖက်ဖြင့် တင်လှခေါင်းကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စလိုးသည်။ တင်လှက မျက်ဝန်းနက်နက်ဖြင့် မော့ကြည့်လာသည်။ သူ လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ တင်လှ၏ ထူပြစ်ပြစ် နှုတ်ခမ်းပေါ် လီးထိပ်ဖြင့် တေ့ရင်း အသာဖိပွတ်ကစားသည်။ တင်လှက လျာထုတ်လာသည်။ တင်လှ လျာပေါ် သူ့လီးကို တင်လိုက်သည်။ တင်လှက လီးထိပ်ကို လျာဖြင့် ဝှိုက်လျက်လေသည်။ ဆွေမင်းက တင်လှကို မိမိစိတ်ကြိုက် လိုးပြီးနောက် သူ့အိမ်ကို ပုံမှန် ပြန်လည်ပတ်စေသည်။ “ဖေဖေ” “ဘာတုန်း” “အဖေ့ကို လူရိုးကြီးမှတ်နေတာ တင်လှကို လိုးနေတာများ နည်းကို စုံနေတာပဲ” “မင်း ဘယ် ဘယ်” “ကျွန်တော်လည်း တင်လှကို” “ဟေ့ကောင် ဟေ့ကောင်” “လုပ်ပါ အဖေရာ မဟုတ်ရင် ကျွန်တော် သူများ လျောက်ပြောပစ်မှာနော်” “မင်း တော်တော် ယုတ်မာတာပဲ” “အဖေ့သားပဲဗျာ” “ဒီတော့ မင်းဘယ်လို ဖြစ်ချင်လဲ” “တင်လှကို ရဖို့ အဖေ မသာမာနည်းတွေသုံးထားတာ မသိစေချင်ရင် ကျွန်တော် ကောက်ရိုးပုံတဲဆီကို တင်လှကို တလလောက်ခေါ်သွားချင်တယ်” “မင်းကွာ” “ဒိုးပြီ ဒက်ဒီ” သို့ဖြင့် တင်လှကို ဆွေမင်း၏သား မင်းဆွေက ကောက်ရိုးပုံထားသော တဲတွင် တစ်လကိုးသီတင်း စိတ်တိုင်းကျ လင်မယားလုပ်တတ်းကစားလေသည်။ ပြီး