ဗိုလ်ကြီးသဘောပါ

ထောင်ဆိုလျှင် ပျော်စရာ တစ်စက်မှ မရှိသည်ကို ဟန်နီသိ၏။ ထို့နောက် တရားစောင့်သောနတ်မရှိသည်ကိုလည်း ထောင်ထဲ ရောက်ရောက်ချင်း သူမသိလိုက်ရသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ထောင်မှန်သမျှ ထောင်အဝတ်အစား ဝတ်ရသော်လည်း ယခုထောင်မှာ သူမအိမ်မှ အဝတ်အစားထုပ်ကြီးနဲ့အတူ ပါလာသည်ကို အစတော့ သူမအံ့သြနေသေးသော်လည်း ညနေပိုင်းရောက်တော့ သူမ မအံ့သြတော့။ ထောင်မှူးထူးစိန်က သူမအား အမှုစစ်ရန်ဟု ခေါ်ဆိုကာ ဟိုတယ်ခန်းနဲ့တူသော အခန်းတခုထဲသို့ သူမကို ရဲမေနှစ်ယောက်က ထည့်ထားသည်။ အခန်းထဲတွင် ရေခဲသေတ္တာရှိသည်။ ဆက်တီခုံရှိသည်။ ကုလားထိုင်များ ရှိသည်။ နံရံတွင် ကြိမ်လုံးများ ကြိုးများနှင့် သူမမမြင်ဖူးသော ပစ္စည်းများစွာ ချိတ်ဆွဲထားသည်။ တီဗွီကြီးကလည်း ၇၂ လက်မရှိသဖြင့် ဟီးထနေသည်။ အပြင်ဘက်ကို လှမ်းကြည့်တော့ သစ်ပင်တွေနဲ့ အုံ့ဆိုင်းနေပြီး တဖက်တွင် ကွန်ဒိုတိုက်ကြီးတစ်ခုရှိသည်။ သူမအထင် အထပ်ပေါင်း ၅၀ ကျော်မည်။ သူမကို ကားအဆင့်ဆင့် တင်ခေါ်လာသဖြင့် မည်သည့်နေရာကို ရောက်နေမှန်းတော့ မသိပေ။ သို့သော်လည်း ဤနေရာသည် ကြောက်စရာကောင်းသည်ဟု စိတ်ထဲ အလိုလို သိနေသည်။ ခဏအကြာတွင် အခြောက်မတယောက်က သူမကို အလှလာပြင်ပေးသည်။ သူမဆံပင်တွေကို အဖျားကောက်ပေးသည်။

ရှေ့သို့ ကျနေသော ဆံနွယ်ကို နောက်သို့ သပ်သိမ်းကာ ကျစ်သည်။ ဆံနွယ်တချို့ကို ချထားသည်။ ပါးပြင်ကို မိတ်ကပ် ပါးပါးလေး ပုတ်သည်။ ပါးအို့နည်းနည်းလိမ်းပေးသည်။ မျက်ခုံးမွေးရော လိုင်နာပါ ဆွဲပေးသည်။ ပြီးလျှင် နှုတ်ခမ်းနီကို ခပ်ဖျော့ဖျော့လေး ဆိုးပေးသည်။ သူမအဝတ်များထဲမှ သနပ်ခါးရောင် အင်္ကျီကို ရွေးပေးသည်။ လုံချည်ကို အပြာပြောက်ဝတ်စေသည်။ “အေးဆေးနေနော် ၊ အသီးတွေစားလို့ရတယ်၊ ရေတွေလည်း သောက်ထားအုံး” သူမကို ထိုသို့မှာကာ ထွက်သွားသည်။ သူမ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည်။ ကြာပွတ်နဲ့ ရိုက်မလား။ ကြိုးနဲ့ချည်မလား။ လီးနဲ့တူသော အချောင်းတွေနဲ့ သူမဟာကို ထိုးမလား။ သို့မဟုတ် တကယ်စစ်ဆေးမလား။ သူမ ကြောက်နေသည်။ သိပ်မကြာခင် တံခါးပွင့်လာသည်။ “ဟန်နီ” “ရှင့်” သူမ မတ်တပ်ရပ်ကာ ရဲမှူးထူးစိန်ကို မသိမသာခိုးကြည့်လိုက်သည်။ အသားမည်းမည်း ဗိုက်ရွဲရွဲ ဝဝဖိန့်ဖိန့်ကြီး ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်ထားသော်လည်း ထူးစိန်သည် အသားဖြူသည်။ ပိန်သည်။ အရပ်ကလည်း ရှည်သည်။ မေးရိုးက ကားနေသည်။ အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်ကာ ဂျိတ်တွင် ချိတ်လိုက်တော့ လက်မောင်းတွေက တောင့်တင်းနေသည်။ ဗလတွေလည်း အရစ်လိုက် တွေ့ရသည်။ တော်တော်ခန့်သည်။

“မင်းဘိုးတော်ကြီးက မင်းကို ဘယ်လိုလိုးတာလဲ” “ရှင်…” သူစိမ်းယောက်ျားက ခုလိုမေးတော့လည်း ဟန်နီမှာ မိန်းကလေးပီပီ ရှက်သည်။ ဟန်နီ ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်သည်။ ထူးစိန်က သူမမေးကို လာကိုင်သည်။ အရပ်က တော်တော်မြင့်သဖြင့် သူမက ထူးစိန်၏ ရင်ဘတ်လောက်သာ ရှိသည်။ ထိုထဲ ငုံ့ထားတော့ ထူးစိန်လည်း မမြင်ရဟုထင်သည်။ “၂ နှစ်တောင် မင်းကို လိုးတာဆိုတော့ နည်းတော့ နည်းနည်းစုံမယ်ထင်တယ်” ဟန်နီအံ့သြသွားသည်။ ဘယ်လို သိတာပါလိမ့်။ “ဟား ဟား ဟား ဒါမျိုးတွေက ရိုးနေပြီကွ၊ ဒီထောင်ထဲမှာ မင်းလို မိန်းကလေးတွေ အများကြီးပဲ၊ မင်းကိုတော့ ဟိုမိန်းမက သူ့ယောက်ျားလိုးလို့ ငါမထင်ဘူး။ သူ့အဖေက မင်းကို လိုးလိုးနေလို့ ကြာရင် ခက်ကုန်မှာစိုးလို့ မင်းကို တရားစွဲထောင်ချတာ ငါသိတာပေါ့ကွာ၊ အံတိုနေပြီကွ” “ဗိုလ်ကြီးရယ် ကျယ်မမှာ အပြစ်မရှိပါဘူးရှင်” “ဟား ဟား ဟား ငါ့ကို အဲဒီစကား မပြောနဲ့ကွ၊ ငါတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အပြစ်ရှိလို့ ထောင်ကျလာတာလို့ပဲ ငါက မှတ်ထားတာ၊ အဲဒါကို ထောင်ထဲရောက်မှ အပြစ်မရှိပါဘူးလို့ ပြောရင် ငါမုန်းတယ်ကွ” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” ရဲမှူးကြီးက သူမကို ဖက်သည်။ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်သည်။ ဟန်နီကတော့ တုန်နေသည်။ ထူးစိန်သည် သူမအိုးကို ဆုပ်ကစားသည်။ အိုးကို တခြမ်းစီ ကိုင်သည်။ ထူးစိန်လက်က နူးညံ့သော်လည်း တင်းကြပ်သည်။ “အိုးက တောင့်နေတုန်းဆိုတော့ မင်းတခြားနည်းတွေနဲ့လည်း အလိုးခံခဲ့ရပုံပဲ” ထူးစိန်က သမ္ဘာရင့်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဟန်နီကလည်း သူမကို နည်းလမ်းအတိုင်း သိပ်မလိုးခဲ့သည်ကို ပြေးသတိရမိသည်။

သူမ အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် ချက်ချင်း တံခါးဂျက်ချရသည်။ ဘိုးဘိုးက အောက်ပိုင်း ပုဆိုးတွေ အတွင်းခံတွေ မပါဘဲ စောင့်နေသည်။ ချက်ချင်း သူမ ထိုင်ချသည်။ ဘိုးဘိုးက သူမခေါင်းကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လီးနဲ့ သူမမျက်နှာကို ထိုးသည်။ သူမက ပါးစပ်ဟထားပေးကာ ဘိုးဘိုးကြိုက်သည့်အချိန်ထိုးထည့်ဖို့ လုပ်ရသည်။ ဘိုးဘိုးက ချက်ချင်း မထိုးထည့်။ သူမမျက်နှာကို လီးနဲ့ နေရာအစုံ လိုက်ထိုးသည်။ သူမမှာ အပင်က ပြန်လာသဖြင့် ချွေးတွေစိုနေသည်။ မျက်နှာက သနပ်ခါးတွေ စပျက်နေချိန်။ နဖူးက ချွေးစေးပြန်နေချိန်။ ဘိုးဘိုးက ပါးတွေကို လီးနဲ့ထိုးသည်။ နောက် သူမခေါင်းကို နောက်ကနေကိုင်ကာ သူမပခုံးကို တဖက်ခွသည်။ ပြီးလျင် သူမပါးစပ်ကို လိုးသည်။ သူမက ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန် ဟပေးရသည်။ ဘိုးဘိုးကလည်း အာခေါင်ထဲစိုက်နေအောင်လိုးသည်။ လည်ပင်းကို တဖက် ခေါင်းကိုတဖက်ချုပ်ကိုင်ကာ သူမပါးစပ်ထဲ လီးကို အဆုံးထိထည့်ကာ လိုးသည်။ သူမပါးစပ်ထဲ တချီပြီးမှ သူမရေချိုးခွင့်ရသည်။ သူမရေကို ဆယ်မိနစ်နဲ့ အမြန်ဆုံးချိုးရသည်။ ရေချိုးပြီး အဝတ်မဝတ်ရ။ ရေတွေကို ပြောင်အောင် သုတ်ပြီး ပုဝါလေးဖြင့် ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်တွင် အကုန်ချွတ်ကာ စောင့်နေသော ဘိုးဘိုးရှေ့ လေးဖက်ထောက်သွားပြရသည်။ ဘိုးဘိုးက သူ့လီးကိုကိုင်ရင်း သူမကို ကြည့်နေသည်။ လီးတောင်လာသည်နှင့် သူမကို အကုန်းလိုက်လိုးသည်။ ဤအချီတွင် ဘိုးဘိုးက သူမစောက်ဖုတ်ထဲ လရည်ထည့်သည်။

ထို့နောက် သူမက ညနေစာ ချက်ပြုတ်သည်။ ချက်ပြုတ်ပြီးသည်နှင့် အဒေါ်ပြန်မလာခင် ဘိုးဘိုးက သူမကို တချီလာဆော်သည်။ ထိုအချီက သူမ စာကျက်သည့် စားပွဲကို လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးရသည်။ နောက်ဆုံးတချီကတော့ ဘိုးဘိုးလိုးခဲပါသည်။ သို့သော် နှစ်ညခြားသုံးညခြားတော့ လိုးသည်။ မနက်ပိုင်းတော့ အဒေါ်အလုပ်သွားသည်နှင့် အဘိုးအခန်းထဲ ဝင်ကာ အိပ်ယာထဲ စုပ်ပေးရသည်။ စနေတနင်္ဂနွေကတော့ဖြင့် သူမအဖုတ်ပူအောင် ခံပေးရတတ်သည်။ ထိုရက်များတွင်တော့ ဘိုးဘိုးက နည်းပေါင်းစုံဖြင့် လိုးသည်။ သူမ အတွေးလွန်သွားသည်။ ထူးစိန်က သူမလက်ကို ဆွဲ၍ လီးကိုင်ခိုင်းသဖြင့် သူမ အသိပြန်ဝင်လာသည်။ “အို့” သူမစမ်းမိသောလီးမှာ အတော့်ကို ကြီးသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ လန့်သွားသည်။ နည်းနည်းနောနောကြီး မဟုတ်။ သူမ အလိုက်သိစွာ လီးကိုင်ရင်း ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်ပေးသည်။ ဘဝက ကြမ်းသည်။ ပထမ ကြွေးရှင်ဘိုးဘိုးက သူမဘဝကို သိမ်းပိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထောင်ချသည်။ ထောင်ကျတော့ ရဲမှူးက ထပ်မံ၍ သူမဘဝကို သိမ်းပိုက်ပြန်သည်။

ဟန်နီသည် ထူးစိန် ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ လီးကြီးက တန်းမတ်နေသည်။ သူမ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကြည့်သည်။ သူမ လက်တဆုပ်နီးပါး ကြီးသည်။ ပြီးတော့ သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကြည့်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်သော်လည်း နောက်ထပ် လက်တဆုပ်စာ ကျန်နေသေးသည်။ “လန့်သွားလား” “ဟုတ်” သူမ ဘာလို့ ဝန်ခံမိသည် မသိ။ တကယ်လည်း လန့်ပါသည်။ လီးကြီးက ဒီလောက်ကြီးတာမျိုး ရှိလိမ့်မည်ဟု သူမ တခါမှ တွေးမထားမိဖူး။ “မင်းဘယ်လောက် ကျွမ်းလဲငါ့ကို စုပ်ပြပါဦး” သူမ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ဒူးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထူးစိန်၏ ပေါင်ကို ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ကို ဟလိုက်သည်။ နောက်ကို အတော်ဆုပ်ကာ ဟရသည်။ ပါးစပ်ကို အကုန်ဟသည်။ လီးထိပ်ကြီးက ချွန်နေသည်။ ပါးစပ်အကုန်ဟပြီး ငုံလိုက်သည်။ လီးကြီးက သူမပါးစပ်ထဲ ပြည့်သွားသည်။ ဘိုးဘိုးလီးကို အကြိမ်တထောင်ကျော် ငုံဖူးသည်။ ဘိုးဘိုးပါးစပ်ကိုလိုးတာ အကြိမ်တထောင်ကျော် ခံဖူးသည်။ သို့သော်လည်း ချောင်ချောင်ချိချိမို့ သတိမထားမိ။ ခုလို ပြည့်ပြည့်သိပ်သိပ်ကြီးဆို ဘယ်လိုနေမယ်မသိ။ သူမ အာခေါင်စိုက်အောင် ငုံသည်။ အာခေါင်စိုက်သည်အထိ လီးက တဝက်တောင် မပြည့်ချင်။ သို့သော်လည်း သူမ ကြိုးစား ငုံသည်။ အသက်အောင့်ကာ တဆုံးထိ မရရအောင် ငုံသည်။ “သူများဆီမှာနေရင် သူများခိုင်းတာထက် ကျေနပ်အောင် ပိုလုပ်ပေး စေတနာထားပေး” ဒါက မေမေဆုံးမနေကြ ဖြစ်သည်။ မေမေ့ဆုံးမနေကြ စကားကို မမေ့။ သို့သော်လည်း မေမေကတော့ဖြင့် သူမအဖြစ်ကို ကြားသည်နှင့် သူမကို အမုန်းကြီးမုန်းကာ ငါ့သမီးမဟုတ်ဟု ကြေငြာသည်။ ဘာတတ်နိုင်မည်နည်း။ ပါးစပ်ဖြင့် ကွင်းထုပေးသည်။.

သို့မဟုတ် သူမပါးစပ်ဖြင့် လိုးပေးသည်။ ထူးစိန်ကတော့ ကျေနပ်ဟန်ရှိသည်။ သူမ မောလျင်ခဏ အသက်ရှူဖို့ ရပ်ကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲကနေ မထုတ်ဘဲ တောက်လျောက် ငုံသည်။ တောက်လျောက်လည်း လိုးပေးသည်။ လီးကြီးက တောင့်တင်း သန်မာလှသည်။ ထူးစိန်က အပေါ်အင်္ကျီတွေ ဘာတွေချွတ်သည်။ သူမလည်း အောက်ကနေ အင်္ကျီတွေ ချွတ်သည်။ ဆယ်မိနစ်ကျော်ကြာတော့ ထူးစိန်က သူမကို ထူကာ ကုတင်ပေါ် တက်ခိုင်းသည်။ သူမ ကုတင်ပေါ် ကုန်းတက်လိုက်သည်။ သူမ အကုန်းလိုက်စောင့်နေသည်။ ထူးစိန်က ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ သူမ အိုးကို ပွတ်သည်။ သူမကို ခွကာ ထိုင်သည်။ သူမအိုးကို ကြည့်သည်။ “အွန့်” လက်ခလယ်ဖြင့် သူမစောက်စေ့ကို ကလိသဖြင့် သူမတွန့်သလို ဖြစ်သွားသည်။ သူမ စောက်စေ့ကို အပေါ်အောက် ဘေးခတ်ကစားသည်။ နောက် သူမကို နောက်လှည့်ကြည့်အောင် မျက်နှာကို ဆွဲလှည့်သည်။ သူမဖင်ကုန်းရင်း နောက်လှည့်ကြည့်သည်။ ထူးစိန်က သူမဖင်ကို ဖြဲကြည့်သည်။ “မင်းဘိုးတော်ကြီးက မင်းဖင်ကိုချသေးလား” “ဟင့် ဟင့်အင်း” “ဒါဆို နောက်ထပ် ဖင်ပါကင် ဖွင့်ပေးရဦးမှာပေါ့” “အို သူ့ သူ့ လ လီးက အကြီးကြီး” အမှန်က သူ့ဟာကြီးလို့ ပြောမလို့ ဖြစ်သည်။

သို့သော် ဘိုးဘိုးက ဤသို့ပြောလျင် လုံးဝမကြိုက်တတ်။ “ဘိုးဘိုးလီးကြီး” “သမီးရဲ့ စောက်ဖုတ်လေး” စသဖြင့် လီးကိုလီး စောက်ဖုတ်ကို စောက်ဖုတ်ဟု ခေါ်မှ ကြိုက်သလို လုပ်လျင်လည်း လိုးသည် ခံသည်ဟု ပြောမှ ကြိုက်တတ်ရာ သူမက လီးဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပြောလိုက်သည်။ “အွတ်” ထူးစိန်က သူမဖင်ပေါက်တည့်တည့် တံတွေးထွေးချသည်။ တံတွေးက အေးစက်စက်ကြီး ဖြစ်နေသဖြင့် သူမ လန့်သွားသည်။ ဖင်ကြောတွေလည်း ဆိမ့်တက်သွားသည်။ ဖင်ကို ကျုံ့လိုက်သည်။ “ဟား ဟား ဟား မင်း ဖင်မခံဖူးတာ သေချာသွားပြီ နောက်လည်း မင်းဒီလိုလေး သရုပ်ဆောင်ရင် မင်းဈေးကောင်းရမှာပါ” “အင် ကျမကို ရောင်း ရောင်းမလို့လားဟင်” “မင်းလှလို့ ဒီထောင်ကို ရောက်လာတယ်မှတ်ပေါ့ကွာ” “ဖြန်း” ထူးစိန်က ပြောရင်း သူမအိုးကို ရိုက်သည်။ သူမ လန့်သွားသည်။ သူမ စကား သိပ်မပြောရဲတော့။ ထူးစိန်က သူမဖင်ကို လျက်သည်။ လျှာကြမ်းကြီးက သူမဖင်ကို ပိုကျုံ့သွားစေသည်။ ဘိုးဘိုးလျက်ပေးတာနဲ့ အရသာကွာသည်ဟု သူမထင်သည်။ လျှာဖျားဖြင့် ဖင်ပေါက်ကို လိပ်ကစားပေးသောအခါ သူမမှာ ကော့တက်သွားရသည်။ ကောင်းလိုက်တဲ့ လျှာ။ “အား အီး အား အင်း အီး အင်း အား” ထူးစိန်က ဖင်ကို အထက်အောက်လျက်လိုက် ဘေးတိုက်လျက်လိုက် အိုးကို စုပ်နမ်းလိုက် လုပ်သည်။ သူမလက်ကို နောက်သို့ဆွဲပစ်တင်ထားသည်။ ဟန်နီမှာ ဖင်တွင် တံတွေးကြောင့် စိုနေသော်လည်း အာခေါင်ကတော့ဖြင့် ခြောက်ကပ်လာသည်။ ရင်ထဲလည်း လှိုက်ဖိုနေသည်။

ခုနတုန်းက ကြောက်ခဲ့သည့် ထူးစိန်လီးကို ခုတော့ အလိုးခံချင်လာသည်။ “ဗိုလ်ကြီး ကျမကို လိုးပါတော့ရှင်” “မင်းဖင်က သေးသေးလေး ကွဲသွားရင်ရော” “ကွဲရင်ကွဲပါစေ လိုးပေးပါ” ထူးစိန်က သူမနောက်ကနေ အသေအချာခွကာ နေရာယူသည်။ သူမနောက်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း အရည်ဝင်းဝင်းတောက်နေသော ထူးစိန်မျက်နှာကို မြင်ရသည်။ ထူးစိန်က သူ့လီးထိပ်ကို တံတွေး တချက်ဆွတ်ပြန်သည်။ “ဒုတ်” သူမအိုးပေါ် တင်လိုက်သည်။ လီးအလေးချိန်ကပင် တော်တော်လေးသည်။ ဖင်းမီးညောင့်ရိုးကို လီးအလုံးလိုက် ထိုးသည်။ ဟန်နီတယောက်နှုတ်ခမ်းကို အသာဖိကိုက်ထားသည်။ “လီးက အကြီးကြီး” “ဖင်ပေါက်က အသစ် သေးသေးလေး ကျဉ်းကျဉ်းလေး” “ဖင်တခါမှ မခံဖူး” ပါးစပ်ကို အလိုးခံဖူးသည်။ စောက်ပတ်ကို အလိုးခံဖူးသည်။ ဖင်အလိုးမခံဖူး။ အကယ်စင်စစ် သူမဖင်သည် ခုထိ အပျိုစင်စစ်စစ် ဖြစ်နေသေးသည်။ သူမဖင်၏ အပျိုစင်ဘဝနောက် ထူးစိန်လီးကြီးက အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ “မကျုံ့နဲ့” သူမ ကြောက်သဖြင့် ကျုံ့ထားမိသည်။ ထူးစိန် သတိပေးသည်။ ထူးစိန်လီးက ဟန်နီဖင်အဝတွင်ခေါက်နေသည်။ သူမ သက်ပြင်းပူ မှုတ်ထုတ်သည်။ “အ ………” ထူးစိန်လီးက ပူကျစ်စွာ ဝင်လာသည်။ ဘိုးဘိုး သူမအဖုတ်ကို စလိုးတုန်းက ဘာအရသာမှ မရှိခဲ့သော်လည်း ခုလို ထူးစိန်က ဖင်လိုးတော့ အရသာက ရှိလှသည်။ တကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်နေသည်။ အကြောတွေ တင်းကုန်သည်။ တကမ္ဘာလုံးမှောင်မိုက်ကျသွားသည်။ ထူးစိန်က ထိပ်ဝင်ပြီးသော အနေအထားကနေ ပြန်ထုတ်သည်။ “ပွန်” သူမဖင်ခေါင်းမှ အသံထွက်သွားသည်။

“ထွီ” ထူးစိန်က တံတွေးထွေးထည့်သည်။ “စိ……” ထူးစိန်လီးက ဟန်နီဖင်ထဲဝင်တော့ တံတွေးတွေက တစိစိအော်သည်။ “အာ………..အ…….” သူမအံကြိတ်ကာ အော်သည်။ ထူးစိန်က လီးတဝက်ဝင်အောင် သွင်းသည်။ လီးက ခေါက်လုလုအထိ ဖင်က ကျဉ်းသည်။ သို့သော်လည်း ထူးစိန်။ ရအောင်သွင်းသည်။ ထူးစိန်လိုးခဲ့ဖူးသော မိန်းကလေး ထောင်နဲ့ချီရှိသည်။ ခုလို အသက်မပြည့်သေးသည့် မိန်းကလေးမှစ၍ အသက် ငါးဆယ်ကျော်မိန်းမကြီးအထိ သူလိုးဖူးသည်။ ထိုအထဲ ဤကဲ့သို့ ဖင်ပါကင်ဖွင့်ခွင့်ရသည့် မိန်းကလေးလည်း မရေမတွက်နိုင်အောင် များသည်။ သို့သော်လည်း ဤသို့ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း ကောင်းကောင်းကတော့ လက်ချိုးရေလို့ရအောင် ရှားသည်။ ဟန်နီမျက်နှာမှာ ရှုံ့မဲ့နေသည်။ သို့သော်လည်း လှသည်။ အလိုးခံရသဖြင့်လှသော မိန်းကလေးတော်တော်များများထဲတွင် ဟန်နီလည်း ပါဝင်သည်။ ထူးစိန် စဆောင့်သည်။ သွင်းရင်း ဆောင့်သည်။ နည်းနည်းချင်းစီဝင်သည်။ ဟန်နီအသံတိတ်ညည်းသည်။ ထူးစိန်မှာ လီးနည်းနည်းနာသော်လည်း ပါကင်ဖြစ်သမို့ မရမက ဆောင့်သည်။ ဟန်နီမှာ ကုန်းရင်း ဖင်မှာ အတော်နာသဖြင့် ကိုယ့်အိုးကိုယ်ပြန်ကုတ်မိသည်။ ထူးစိန်ကလည်း လီးတဝက်ကျော်ဝင်သည်အထိ ဆောင့်ကာ မနားတမ်းလိုးသည်။ “အ အ အမလေး အ ကောင်းလိုက်တာ အ အ “ သူမ တခါမှ ကောင်းတယ်ဟု မညည်းညူဖူးပါ။ တကယ်ကောင်းသည်။ လက်တဖက်ကတော့ဖြင့် အိပ်ယာခင်းလွှားကို အသေဆုပ်ချေမိသည်။ ထူးစိန်က ဖြေးဖြေးဆောင့်ရာမှ အရှိန်နည်းနည်းထည့်လာသည်။ ဆောင့်ချက်မြန်လာသလို သူမ နာနေတာလည်း ပျောက်လာသည်။ သူမ ညည်းသံက ညုသံထွက်လာသည်။

ထူးစိန်ကလည်း မနားတော့ဘဲ ဆောင့်သည်။ “အု” ထူးစိန်က ဘေးတစောင်းတွန်းလဲချသည်။ ထပ်၍ ဘေးတစောင်းလိုက် လိုးသည်။ လိုးတာ မရပ်။ သူမလည်း အကြောတွေ တင်းနေအောင် ခံစားရင်း ခံသည်။ “ကောင်းလား” “ကောင်းတယ်” “နာလား” “နာတယ်” ထူးစိန်က လီးပြန်ထုတ်သည်။ ပြန်ထည့်သည်။ ပြန်ထုတ်သည်။ ပြန်ထည့်သည်။ ထည့်ထားပြီး နည်းနည်းစီဆောင့်ကာ သူမကို နမ်းသည်။ သူမလည်း ပြန်လှည့်နမ်းသည်။ ထူးစိန်က သူမအိုးကို ခွကာ လိုးရင်း နမ်းသည်။ လက်ကလည်း သူမနို့ကို ပွတ်သပ်သည်။ နည်းနည်းချင်းစီဆောင့်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေကတော့ ငြိမ့်သည်။ ထူးစိန်ပုံစံမပြောင်းတော့ဘဲ ဆက်လိုးသည်။ နောက်ဆုံး ထူးစိန်က သူမဖင်ထဲ လရည်ထည့်သည်။ ဖင်ထဲ လရည်တွေ ပူဝင်သွားသည်။ ခဏနေ ထူးစိန် ဖုန်းကောက်ဆက်သည်။ “ဒီညတော့ ငါ့အကြိုက်လေးတွေ့နေလို့ မလာတော့ဘူး” “ဘယ်သူ့ကို ဖုန်းဆက်တာလဲဟင်” သူမပြန်လှည့်ကာ ထူးစိန်၏ ရင်သားကို စုပ်နမ်းရင်း မေးသည်။ “နောက်တော့ မင်းသိလာမှာပေါ့” “ဟုတ်” “ဒီညတော့ မင်းဖင်ပူတော့မယ်ထင်တယ်” “ဗိုလ်ကြီးသဘောပါ” ရဲမှူးအားလုံး ဤဌာနကို လိုချင်ကြသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဤဌာနသည် အမျိုးသမီးအကျဉ်းထောင် ဖြစ်သည်။ အမျိုးသမီးပေါင်း ၅၀၀ ကိုအုပ်ချုပ်ရသည်။ အုပ်ချုပ်ရုံသာဆိုလျင်တော့ ဘယ်သူမှ အုပ်ချုပ်ချင်မည် မဟုတ်။ ခုလို စိတ်ချမ်းသာ လက်ချမ်းသာ လိုးခွင့်ရသည့်အပြင် အခြားသော အခွင့်အရေးလည်း များစွာ ရှိသည်။ သို့သော်လည်း ထူးစိန်လို အဖားကောင်းသော အကွက်မြင်သောသူအတွက်တော့ လွယ်ပါသည်…..ပြီး။