ကျွန်တော်နာမည်က သက်ခိုင်ပါ။ ဆရာနဲ့မတွေ့ခင်အထိကတော့ ကျွန်တော်က လူပေလူတေ အရက်သမားတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ဘဝ.ကျွတ်ချိန်တန်လို့လားတော့မသိဘူး။ ဆရာနဲ့တွေ့ဆုံခွင့်ရခဲ့တယ်။ ဆရာကြောင့်လဲ ကျွန်တော်လူသားတွေရဲ့အကျိုးကိုဆရာနဲ့တူတူလိုက်လံကူညီခွင့်ရခဲ့တယ်။ ဆရာရဲ့ပညာကခန့်မှန်းမရလောက်အောင် အစွမ်းရှိတာကို ကျွန်တော်သိခဲ့ရတယ်။ ဆရာနဲ့တူတူ အောက်လမ်း၊.ပယောဂ၊ နတ်တိုက်၊ စုန်းတိုက်တွေကို နှိမ်နှင်းရင်း မြန်မာနိုင်ငံ အောက်ပိုင်းဒေသဖြစ်တဲ့ ရာမည(ခေါ်)မွန်တို့ဒေသကိုရောက်ခဲ့တယ်။ မွန်တို့ရဲ့ဒေသရိုးရာအရ အိမ်တွေကို တစ်ပြေးညီမဆောက်ကြပဲ တစ်ဆင့်နှိမ့်ကာဆောက်ထားတာကိုလဲ တွေ့ရတယ်။ မုဒုံမြို့ရဲ့ အထင်ကရ မုဒုံကန်ကြီးစေတီကို.ဝင်ရောက်ဖူးမျှော်ရင်း ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် မိမိလုပ်စရာရှိတဲ့ ပုတီးစိပ်ခြင်း၊ အင်းကွက်ရေးဆွဲခြင်းတွေကို လုပ်နေလိုက်တယ်။ ပုတီးစိတ်နေတဲ့အချိန် ကျွန်တော်နှာခေါင်းထဲမှာ အလွန်မွှေးပျ့ံတဲ့အနံ့တစ်မျိုးကိုရလိုက်တယ်။ သာမန်ရေမွှေးတွေနဲ့မတူတဲ့ရန့ံ ရေမွှေးန့ံနဲ့မရှေးမနှောင်းမှာ မိန်းမတစ်ချို့ရဲ့စကားတိုးတိုးပြောသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော်လဲကိုယ့်အလုပ်ကိုပီးအောင် လုပ်ပြီးတဲ့အချိန် မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ဆရာအနားမှာ အကျႌအနက်ရောင် ဝမ်းဆက်နဲ့မိန်းမငယ်၃ဦး ကျို့ကျို့လေးထိုင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေက သူတို့ကိုသတိထားမိဟန်မတူပဲ ယောဂီလုံချည်နဲ့ယောဂီအကျႌဆင်တူဝတ်ထားတဲ့ ဆရာနဲ့ကျွန်တော့်ကိုသာ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်သွားကြတယ်။ […]
