Myanmar Knowledge

ဦးတေဇသည် မနက်ကတည်းက ရုံးပိုင်းဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်စရာများကို တောက်လျှောက်လုပ်ကာ အမြန်ဆုံး အပြီးသတ်လိုက်ပြီးနောက် ဘယ် ကို နှိပ်လိုက်သည်။ မကြာမီ သူ၏ ရုံးတံခါးပွင့်လာသည်။ ထို့အတူ သူ အမျှော်လင့်ကြီး မျှော်လင့်နေသော “ဆု” တစ်ယောက် ငြင်သာစွာ ဝင်ရောက်လာသည်။ ဆုသည် မီးခိုးပြာရောင် ရုံးဝန်ထမ်းဝတ်စုံဖြင့် လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ သူမကို မြင်လိုက်သည်နှင့် သူက ခါးပတ်ကြိုးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဆုကလည်း တံခါးခတ်ပြီးသည်နှင့် ပေါင်လည်ထိ ရောက်နေသော စကဒ်ကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဦးတေဇကလည်း ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဆုကို မြင်လိုက်တိုင်း သူ့လီးက အငမ်းမရ တောင်တတ်သည်မှာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီ။ ခုလည်း တောင်နေဆဲပင်။ ရိုးမသွားနိုင်လောက်အောင် ဆွဲဆောင်လွန်းနိုင်သည့် ဆု၏ စောက်ဖုတ်ကို သူ တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်နေသည်မှာလည်း […]

ကျမနာမည်က အက်စတာ။ ကျမအသက်က ၁၈ နှစ် ၆ လ။ အနုပညာအထက်တန်းကျောင်း ပထမနှစ် ကျောင်းသူ .။ကျမ အဖေက သဘောၤသား။ အမေ ကမှီခို ။ သဘောၤသားသမီးဆို အထင်တော့ မကြီးနဲ့ ရိုးရိုး ရပ်ကွက်မှာနေရတာရှင့်။ အမေက သိပ်ပြီ အနေအထိုင် အသုံးအစွဲ ပိရိတာ။ ရွှေထည်တွေ ငွေတွေ ရှိပေမဲ့ မလော်မာဘူး။ မမောက်မာဘူး ။ ကျမကိုလဲ လိုလေသေးမရှိထားပေမဲ့ အလယ်အလတ် လူတန်းစားလိုပဲနေခိုင်းတယ်။ ကားဝယ်မစီးဘူး လိုင်းကားနဲ့ပဲ စီးခိုင်းတယ်။ ကိုယ်ပိုင်ကျောင်းမထားဘူး အစိုးရကျောင်းပဲ ထားတယ်။ ရီးစားလား မရှိဘူး။ ကျမပုံကလဲ ယောကျာၤးတကာငေးတဲ့ အထဲမှာမပါဘူးလေ ။ ကျမ မျက်မှန်တပ်တယ် အဲဒါကြောင့်ပဲ ထင်တယ် စာဂျပိုးလို့ အခေါ်ခံရတာ။ အထင်တော့ […]

ဒီတစ်ခေါက်ခြံထဲကိုလာတာဦးစိုင်းလုတစ်ယောက်ထဲဖြစ်လို့ခမ်းအံ့အောနေသည်။ ခါတိုင်းတောင်ကြီးကနေဟဲဟိုးကော်ဖီခြံကိုလာတိုင်းစော်တစ်ပွေအမြဲတန်းပါလာတတ်လို့ ခမ်းကချက်ပြုတ်ပေးပြီးတာနဲ့အိမ်ပြန်ပြီးရှောင်နေရသည်။ ဦးစိုင်းလုက ခမ်းကိုဝက်လက်ပေါင်းစားချင်တယ်ဆိုလို့မီးဖိုထဲမှာအလုပ်ရှုပ်နေတုန်းဦးစိုင်းလုဝင်လာလို့” ဟဲဟဲဒီတစ်ခေါက်အန်ကယ်လာတာထူးဆန်းနေပါလား”လို့ပြောလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းလုက”ဘာကိုထူးစမ်းတာလဲ”လို့ပြန်မေးလို့ရှမ်းသံဝဲဝဲလေးနဲ့”စော်မပါတော့တာလေ” လို့ပြောအပြီးမှာဦးစိုင်းလုက”ဒီမှာရှိနေတာဘဲ”လို့ခမ်းကိုလက်ညှိုးထိုး ပြသည်။ ခမ်းရင်တွေတုန်ပြီး မျက်လုံးတွေပြာသွားသည်။ခမ်းကသူရဲ့အလုပ်သမားဖြစ်သည့်အပြင်တစ်ခုလပ်ဖြစ်တာကိုသူသိရက်နဲ့ ခမ်းကိုသူကမယားလိုနေမယ်ပြောတာဖြစ်လို့အံ့အောပြီးရင်တုန်သွားတာဖြစ်လေသည်။ “ဟာအန်ကယ်ကလည်းခမ်းကအလုပ်သမားပါ”လို့ညှိုးငယ်စွာပြောလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းလုကတကယ့်ကိုချမ်းသာပြီးအလုပ်သမားတွေကိုလည်းပြည့်စုံအောင်ထားသူဖြစ်သည်။ သူ့ဖာသူမိန်းမပွေပေမဲ့လူတန်စားမခွဲခြားလို့ခမ်းအပါအဝင်အလုပ်သမားအားလုံးကလေးစားပြီးချစ်ကြသည်။ ဒီကော်ဖီခြံကလည်းသူမလုပ်ရင်ဖြစ်ရဲ့သားနဲ့အလုပ်သမားတွေ အလုပ်လက်မဲ့မဖြစ်အောင်သူလုပ်နေတယ်ဆိုတာလည်းအားလုံးသိသည်။ သူ့အကျိုးကိုရှေ့မထားဘဲသူအပန်းဖြေရန်အတွက်သာရည်စူးပြီးဘန်ဂလိုလေးတစ်လုံးဆောက်ကာ တပါတ်တစ်ညအိပ်လောက်လာအပန်းဖြေခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးစိုင်းလုကခမ်းကိုဖက်ထားပြီး” ခမ်းကချောတယ်စေတနာလည်းကောင်းတယ် ဒါကြောင့်နောက်လာတိုင်းစော်ခေါ်မလာဘဲခမ်းနဲ့နေမယ်” လို့ပြောပြီးခမ်းနှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်သည်။ ခမ်းအတွက်လုံးဝမထင်ထားတာမို့ ထပ်အံ့အောနေရပြန်တော့သည်။”အန်ကယ်ရယ်ဟင်းချက်အုံးမယ်လေ” ဆိုတော့ဦးစိုင်းလုအားမလိုအားမရဖြစ်သွားပြီးလွှတ်လိုက်သည်။ ခမ်းကအိမ်ထောင်ကွဲပြီးကတည်းကဦးစိုင်းလုကော်ဖီခြံမှာဝင်လုပ်ခဲ့တာနှစ်နှစ်ကျော်ပြီ ။ခြံထဲမှာအလုပ်သမားတွေနေဘို့တန်းလျားဆောက်ပေးထားလို့လည်းအတော်အဆင်ပြေသည်။ လစာတစ်သိန်းဆိုပေမဲ့ ဆန်ဆီဆားကိုအခမဲ့ထောက်ပံ့လို့စားဝတ်နေရေးပူစရာမလို။ ခမ်းလိုတစ်ဦးတည်းနေတဲ့ဘဝကသာသာယာယာဖြစ်သည်။ ခမ်းကတစ်ခုလပ်ဆိုပေမဲ့ကိုယ်လုံးကအတော်တောင့်သည်။ အလုပ်ကြမ်းလုပ်နေလို့ဖြူတဲ့အသားကနေလောင်ထားပေမဲ့အတော်ကြည့်ကောင်းသည်။ အသက်ကလည်းသုံးဆယ်ဝန်းကျင်မို့ငယ်ဂုဏ်ကမပျောက်သေး။ ဦးစိုင်းလုတွေးနေရင်းခမ်းကိုစားမယ်လို့တွေးမိသည်။ဒါကြောင့်ဒီ အပါတ်ဂေါက်ကွင်းကစော်တွေကိုခေါ်မလာဘဲတစ်ဦးတည်းလာခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဟင်းချက်နေတဲ့ခမ်းကိုနောက်ကနေကြည့်ရင်းဦးစိုင်းလုစိတ်ပိုကြွပြီးလီးကတောင်လာသည်။ “ခမ်းမကျက်သေးဘူးလားကွာ”လို့မေးတော့ “ဟယ်ကလေးကျနေတာဘဲကွယ်” လို့ခမ်းကပြောသည်။ဦးစိုင်းလုက”ခမ်းနဲ့ဆိုကလေးလေးလိုဘဲပေါ့” လို့သူဌေးကြီးကြွေနေရှာပြီ။ခမ်းကတခစ်ခစ်ရီပြီး”ပြီးမှချိုချို တိုက်မယ်နော်”လို့လှည့်ပြောသည်။ ခမ်းမီးဖိုထဲကနေထမင်းစားစားပွဲပေါ်ဟင်းတွေတင်ပြီးအုပ်ဆောင်နဲ့အုပ်သည်။ “အန်ကယ်ခမ်းရေပြန်ချိုးအုံမယ်”လို့ပြောသည်။ ဦးစိုင်းလူက”ချိုးမနေပါနဲ့ကွာ”ဆိုကလေးလိုထပ်ပူဆာပြန်သည်။ခမ်းက”ချွေး တွေနဲ့ကွာ-ရွံစရာကြီး”လို့ပြောပြီးဆင်းပြေးသွားသည်။ဦးစိုင်လုလည်းရေချိုးလိုက်သည်။ ခမ်းပြန်ရောက်ပြီးထမင်းဝိုင်းပြင်နေတုန်းဦးစိုင်းလုက ခမ်းကိုဖက်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း တစ်ကိုယ်လုံးပွတ်သပ်လေသည်။ ခမ်းက”ထမင်းစားပါအုံး”ပြောတော့” ချစ်ချင်ပြီခမ်းရယ်”ဆိုထမီကိုအတင်းဆွဲချွတ်သည်။ “အိုကွာ”ဆိုဘဲပြောရသေးသည် ဦးစိုင်းလုလက်ကစောက်ပတ်ကြီးထဲမွှေနှောက်နေလေပြီ။ ခမ်းစောက်ဖုတ်ကအရည်တွေစမ်းမိတော့ဦးစိုင်းလုကလည်းခမ်းစိတ်ပါနေတယ်ဆိုတာကိုသိသွားသည်။ ခမ်းရဲ့ခြေတဖက်ကိုဦးစိုင်းလုကဆွဲမပြီးထိုင်ခုံပေါ်တင်ကာ […]

သီတာရေ.. သီတာ..””ရှင်.. ကို.. လာပြီ..” “ဝှူး.. မောလိုက်တာကွာ..” “ရော့.. ကို.. ရေအေးအေးလေး သောက်လိုက်..” “လိမ္မာလိုက်တဲ့ မိန်းမ..” နောင်ရဲသည် သီတာ လှမ်းပေးသော ရေခွက်ထဲမှ ရေကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှ ဆိုဖာခုံတွင် ထိုင်ကာ ရေကို မော့ချလိုက်သည်။ သီတာကတော့ နောင်ရဲ ကမ်းပေးသည့် အိတ်တွေကို လှမ်းယူပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ကာ စားပွဲခုံပေါ် သွားတင်ထားသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော သီတာ့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ “သီတာရေ.. လာပါဦး.. ပြောစရာ ရှိလို့..” “အင်း.. ပြောလေ.. ကို..” “ကို.. မနက်ဖန်ကျရင် စင်္ကာပူကို အလုပ်ကိစ္စ သွားရမှာ.. အဲ့ဒါ ၂ ရက် တော့ ကြာမယ်.. သီတာ တစ်ယောက်ထဲ […]

ဟေ့ကောင်။ ကောင် မကြီးက မင့်ကို တဘက်သတ်ကြိုက်လို့ပေးတိုင်း စွတ်စွတ် ဝါးမ နေနဲ့။ မင်းသူ့ကို အတည်ယူနိုင် မှာလည်း မဟုတ်ဘူး။ဒါမျိုးက တချိန် ဝဋ်လိုက်တတ်တယ်ကွ။ အတူသောက် သူငယ်ချင်းတွေ စကား။ ပြောဖန်များလာတော့ ဇော်ကြီး စဉ်းစားရ လေပြီ။မှန်၏။ သူသည် မသက်ကို အတည် မယူနိုင်။ ဇော်ကြီးသည် ရေ ခြံစု ရွာက ကောင် မ တွေကြားမှာ စတားတ ယောက် ဖြစ်သည်။ ရုပ်ကလည်းသန့်သလို တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဖြစ်သည်။ မိဘကလည်း စီးပွားရေး ကောင်းသည်။ မသက် ရဲ့ ဘဝ ပေးအ ခြေ အ နေက ပြောပြရမှာ အားနာစရာ ကောင်း၏။ရုပ်ကြီးက တော်တော်နာသည်။ ကြည့်ချင် စရာမရှိ။ သည်အထဲ စီးပွားရေးက […]

ဆယ်တန်းအောင်ပြီးတော့ ကျွန်မ ဘာလုပ်ရမယ် ရေရေရာရာမသိ။ အမှတ်ကလဲ မကောင်းတော့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းတက္ကသိုလ်တက်ဖို့ မမီ။ အိမ်ကလဲ စီးပွားရေးအဆင်ပြေလှသည်ချည်းမဟုတ်တော့ အဝေးသင်တက်ပြီး အလုပ်လျှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။ ဘွဲ့များများရတဲ့သူတွေတောင် အလုပ်ရဖို့ခက်နေတဲ့ ခေတ်ကြီးထဲ ကျွန်မလို ဆယ်တန်းအောင်ခါစသူအတွက် အပုံကြီးခက်တာအမှန်ပါပဲ။ ရှိစုမဲ့စု ပိုက်ဆံလေးနဲ့ ကျွန်မ ကွန်ပြူတာသင်တန်းတက်တယ်။ အလုပ်ရဖို့ ကြိုးစားတယ်။ သတင်းစာတွေမှာ အလုပ်ခေါ်တဲ့ကြော်ငြာရှာတယ်။ လမ်းသွားရင်းလဲ ကပ်ထားသမျှ အလုပ်ခေါ်စာဖတ်တယ်။ သွားလျှောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အငြင်းခံရတယ်။ အင်တာဗျူးတောင် မဖြေရဘူး။ စိတ်ဓာတ်တော့မကျပါဘူး။ တနေ့တော့ အလုပ်ရမှာပဲလို့ ယုံကြည်ထားတယ်။ တရက် ကျွန်မ ကွန်ပြူတာသင်တန်းကအပြန် လမ်းလျှောက်လာရင်း အလုပ်ခေါ်စာတခုတွေ့တယ်။ (အမျိုးသမီး ဝန်ထမ်း အလိုရှိသည်) အစချီပြီး ဘာညာဘာညာပေါ့။ ခေါ်တဲ့ကမ်ပဏီလိပ်စာလဲ ရေးထားတယ်။ ကျွန်မရောက်နေတဲ့ နေရာနဲ့ သိပ်မဝေးတော့ ချက်ချင်းသွားလိုက်တယ်။ […]