Myanmar Loe

စကားနည်းတဲ့သံဃာတော်က…မမိန့်စဖူးမိန့်လိုက်လို့စိတ်ဝင်စားနေကြပေမယ့်…လူတွေရဲ့အာရုံကတော့မကြာခင်စတင်တော့မယ့်…နတ်ပွဲဆီကိုပဲရောက်နေကြတော့တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့နတ်ပွဲစတင်တဲ့နေ့ကိုရောက်ရှိလာတယ်။ နတ်ဆရာကခပ်ပိန်ပိန်…အသက်၅၀လောက်ရှိပြီး…လည်ကတုံးအဖြူရောင်…ယောလုံချည်အနက်ရောင်ကိုဝတ်ဆင်ထားကာ…လူတွေလေးစားလောက်မယ့်ဥပဓိရုပ်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားဟန်တူပါတယ်။ လူတွေကလည်းနတ်ဆရာကို…ကြည့်ပြီးတီးတိုးကာအမျိူးမျိူးဝေဖန်နေကြလေရဲ့….။ နတ်ပွဲကစပါပြီ။ဝိဇ္ဇာတွေမျိူးစုံပင့်၊ဆိုင်ရာပိုင်ရာနတ်တွေကိုပင့်ဖိတ်ပြီးနောက်…ထုံးစံအတိုင်းရွာတော်ရှင်အဘိုးနဲ့စီးတော်ကျားနှစ်ကောင်၊တောင်ပိုင်အဘိုးနဲ့စီးတော်ကျားနဲ့…မွေးထားတဲ့မျောက်နတ်တွေကိုပင့်တယ်။ နောက်တော့သက်ဆိုင်ရာနတ်တွေကို…ပင့်ဖိတ်ပြီးဆိုချင်ရာသီချင်းဆို…နတ်တွေကလည်းကချင်ရာကကြနဲ့…ဘာရယ်တော့မဟုတ်ဘူး….မသိတတ်သေးတဲ့ကလေးဘဝဆိုတော့ကြည့်လို့တော့အကောင်းသား….။ ဒီနေရာမှာပူးကပ်ပြီးဝင်တဲ့နတ်စိမ်းတွေအကြောင်းနည်းနည်းရှင်းပြချင်ပါတယ်။ အဘိုးနတ်ဝင်လာပြီဆိုရင်လည်း…ဘယ်သူ့ကိုပဲပူးကပ်ပါစေ။ တုန်တုန်တုန်တုန်နဲ့တကယ့်အဘိုးအိုတစ်ယောက်လို…ဝင်လာတတ်တယ်။ စီးတော်ကျားနတ်သွင်းပြီဆိုရင်လည်း…ဆိုင်းဆရာကဗိန်းမောင်းတီးလိုက်တဲ့အခါ…ဝင်တဲ့သူကနောက်ဂျွမ်းပစ်ပြီးတကယ့်ကျားစတိုင်လ်ဝင်လာတတ်တယ်။ ပြီးရင်အခွံတွေမွှထားတဲ့အုန်းသီးကိုကျားရှေ့ပစ်ပေးလိုက်တဲ့အခါ…ကျားနတ်ဝင်ထားတဲ့သူကသွားတွေနဲ့ကိုက်ဖဲ့…ခေါင်းနဲ့ရိုက်ခွဲတော့တာပဲ…။(မနာဘူးလားမသိပါဘူး) မျောက်နတ်ခေါ်လို့…ဝင်လာရင်လည်းကလေးတွေကိုပဲဝင်ပူးတာများတယ်။ ပြီးရင်တကယ့်မျောက်လိုဖင်ကုတ်ခေါင်းကုတ်နဲ့…လျှောက်ကမြင်းတော့တာပဲ။ ဘေးနားမှာရှိနေတဲ့မိန်းမတွေကိုလည်း…သန်းရှာပေးတတ်ပြန်တယ်။ ဒါကိုမိန်းမတွေကလည်း..ဝမ်းပန်းတသာနဲ့အတင်းခေါင်းထိုးပေးကြလေရဲ့…။ သူတို့အပြောဆို…ကံအရမ်းကောင်းတယ်ဆိုပဲ။(ဟုတ်လားမဟုတ်လားတော့မသိပါဘူး။မျောက်သန်းရှာတာကလည်းတစ်ခေါင်းလုံး…ဖွာလန်ကျဲပြီးသရဲမကြီးကျလို့) ကျနော်တို့မြို့ကရွှေကျင်မြို့နဲ့…နီးတော့ရွှေကျင်မြို့စောင့်…ဘီလူးညီနောင်ဖြစ်တဲ့…ရွှေကျင်ကိုကိုကြီး၊ကိုကိုလေးတို့ကိုခေါ်ပြန်တယ်။ သူတို့ဝင်လာရင်ပုလင်းကွဲတွေခင်းထားတဲ့အပေါ်ကိုနင်းပြကြတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးနေရာအနံှ့ကိုလည်း…မီးတုတ်တွေနဲ့မြှိုက်ပြကြတယ်။ လူတွေကလည်းလက်ခုပ်လက်ဝါးတွေတီးလို့ပေါ့။ခေါ်တဲ့နတ်တွေကလည်းအစုံပါပဲ။ ဗျတ်ဝိဗျတ်တညီနောင်၊ပန်းစားဘီလူးမမယ်ဝဏ္ဍ၊ရွှေဖျင်းညီနောင်၊မရွှေဥနတ်၊ကိုရင်မောင်နတ်၊ပန်းပဲဦးတင့်တယ်၊မနှဲလေး၊မြင်းဖြူရှင်၊နံကရိုင်းမယ်တော်၊ကိုအောင်နိုင်နတ်၊အသားမင်းသား…စုံလို့ပါပဲ။ ရေးပြရင်ကုန်နိုင်စရာမရှိဘူး။ နောက်ဆုံးနေ့ညရောက်တော့…တစ်မြို့လုံးကလူတွေအကုန်လုံးနီးပါး…လာကြည့်ကြပြီ။ ဦးရှင်ကြီးနတ်၊ကုလားမီးနင်းနတ်နဲ့ကျနော်တို့စိတ်အဝင်စားဆုံး…ဂေါက်ကွင်းကသရဲတွေကိုပါခေါ်တော့မယ်လေ။ ပေနှစ်ဆယ်လောက်ရှိတဲ့စားပွဲရှည်ကြီးပေါ်မှာလည်း…အသားစိမ်းငါးစိမ်းတွေကလည်းနည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ဝက်ခေါင်းအစိမ်း၊နွားခေါင်းအစိမ်းတွေနဲ့ငါးအရှင်တွေတောင်ပါလိုက်သေး….။ သက်ဆိုင်ရာနတ်တွေကိုခေါ်ကာပြန်ပို့ပြီးတဲ့နောက်…နောက်ဆုံးကျနော်တို့မျှော်လင့်နေတဲ့…သရဲခေါ်ပွဲကြီးစပါပြီ။ နတ်ဆရာက…အသံချဲ့စက်ကိုဂေါက်ကွင်းဘက်လှည့်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးနောက်…”အို…ဂေါက်ကွင်းဆီမှမကျွတ်မလွတ်သော…တစ္ဆေသရဲမြေဖုတ်ပြိတ္တာအပေါင်းတို့….ဒီနေ့ညသင်တို့အတွက်ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲကြီးကျင်းပပေးမယ်…လာကြပါ။ဒီမှာသင်တို့…ကြိုက်နှစ်သက်သောအမဲသားငါးအစိမ်းတို့ကိုလာရောက်သုံးဆောင်ကြပါ။လာလော့…အစိမ်းသရဲအပေါင်းတို့”….ဆိုပြီးဝမ်းခေါင်းသံကြီးနဲ့ခေါ်လိုက်တယ်။ ဘာမှမကြာလိုက်…။ဘယ်ချိန်ကတည်းကစောင့်နေကြသည်မသိ…။တဝုန်းဝုန်းနဲ့ပူးကပ်ပြီးဝင်ချလာလိုက်တာ….အိုး….နည်းတာမှမဟုတ်တာ…။ အနည်းဆုံးအကောင်သုံးဆယ်လောက်ရှိမယ်။ပူးကပ်လာတဲ့သူတွေကလည်း…မြို့ထဲကအရက်သမား၊လူမိုက်၊လူရမ်းကားတွေချည်းပဲ….။သားစိမ်းငါးစိမ်းတွေကိုစားနေလိုက်ကြတာ..အလုအယက်ပဲ။တစ်ကောင်နဲ့တစ်ကောင်လည်း…စားမာန်ခုတ်နေကြပြန်သေးတယ်။ကြည့်နေရင်းနဲ့ကြောက်စရာကြီးတွေလိုဖြစ်လာတယ်။ ဆံပင်တွေဖို့ရို့ဖားရား၊မျက်လုံးကြီးတွေအစွမ်းကုန်ပြူးထားကာပါးစပ်ကြီးတွေကလည်း….ဟထားတာအကျယ်ကြီး…။ ဒါတောင်…ပုံစံအမှန်သရဲအစစ်တွေကိုမတွေ့ရသေးလို့။ လူအုပ်ကြီးကလည်းကြောက်ကြောက်နဲ့ကြည့်နေကြတယ်။ အသည်းငယ်တဲ့သူတွေကထွက်ပြေးကုန်ပြီ။ ဒီအချိန်မှာ….”ငါ့ကိုတော့မခေါ်ဘဲထားတာ…ဘယ်ကောင်လဲ”…ဆိုပြီးအသံနက်ကြီးနဲ့အတူကျနော်တို့ရပ်ကွက်ထဲက…အမဲသားရောင်းတဲ့နှုတ်ကြမ်းလျှာကြမ်းအဒေါ်ကြီးက…ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့အသံနက်ကြီးနဲ့ခြေသံမြေကြီးတုန်လောက်အောင်ခပ်ပြင်းပြင်းပေးပြီး…ရောက်လာတယ်။ သားစိမ်းငါးစိမ်းစားနေကြတဲ့သူတွေလည်း…စားလက်စတွေပစ်ချပြီးနောက်ကိုပြန်လှည့်ပြေးကြတယ်။ကျနော်တို့လူအုပ်ကြီးလည်းကြည့်ုပြီး…အံ့သြနေတယ်။ နတ်ဆရာက…”ငါခေါ်တာကွ…နင်ကဘယ်သူတုန်း”….လို့ပြန်အော်လိုက်တဲ့အခါ….မိန်းမကြီးက…”နင့်အဆင့်လောက်နဲ့ငါ့ကိုလာမယှဉ်နဲ့။ငါကဒီသင်္ချိူင်းတစ်ခုလုံးကိုပိုင်တယ်။ငါ့ထက်ပိုပြီးကြီးတာမရှိဘူး…။ဒီသင်္ချိူင်းကိုလည်းငါစောင့်နေတာ…နင်သေချင်လို့လား”…ဆိုပြီးနတ်ပွဲတစ်ခုလုံးကြားသွားအောင်…နတ်ဆရာကိုအသံနက်ကြီးနဲ့အော်လိုက်တော့….နတ်ဆရာလည်း…”ကျနော်လိုအမိုက်ကောင်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးပါ။ဒီမှာစိတ်တိုင်းကျသုံးဆောင်ပါ”…ဆိုပြီးလေသံပျော့လေးနဲ့တောင်းပန်တော့…သင်္ချိူင်းစောင့်သရဲလည်းနတ်ဆရာကို…မျက်ထောင့်နီကြီးနဲ့ကြည့်ကာ…စားပွဲပေါ်ကကျန်နေတဲ့အသားစိမ်းငါးစိမ်း၊ဝက်ခေါင်း၊နွားခေါင်းတွေကိုအားပါးတရ…စားသောက်နေတော့တယ်။ နတ်ဆရာရဲ့လုပ်ပုံကိုကြည့်ပြီး…ကျနော်တို့လည်းအတော်အံ့သြသွားတယ်။ ပြောတော့လည်းသူကိုယ်တိုင်နှင်ထုတ်ပေးမယ်ပြောပြီး…အခုတော့ချောင်ကွယ်လေးမှာ…မဝံ့မရဲရပ်ကြည့်နေတယ်။ လူတော်တော်များများတော့ကြောက်လို့ပြန်ကုန်ကြပြီ။ နတ်ဆရာတောင်မနိုင်ဘူးဆိုတော့…နောက်ဘာဆက်ဖြစ်မလဲမတွေးရဲတော့ဘူးလေ။ သင်္ချိူင်းစောင့်သရဲကြီးစားသောက်နေတာကြည့်ပြီး…တခြားသရဲတွေလည်းဝင်မပြောရဲ…။ဆိုင်းသမားတွေလည်းတုတ်တုတ်တောင်မလှုပ်ရဲကြ…။ သရဲဆိုစိတ်ဝင်စားတဲ့ကျနော်နဲ့…သတ္တိကောင်းသူယောကျာ်းသားကြီးနည်းနည်းလောက်ပဲအခြေအနေကြည့်ဖို့…ကျန်ရစ်ကျန်နေတဲ့အသားစိမ်းငါးစိမ်း၊ဝက်ခေါင်းနှစ်ခေါင်းနဲ့နွားခေါင်းတစ်ခေါင်းစားပြီးနောက်…ပါးစပ်မှာပေကျံနေတဲ့သွေးစိမ်းတွေကိုလျှာနဲ့လျက်လိုက်ပြီး….”ငါမဝသေးဘူး…ထပ်ရှာပေးဦး”…လို့ပြောလိုက်တော့ကျနော်တို့အံ့သြရပြန်တယ်။ ဒီအခါနတ်ဆရာကမျက်နှာတင်းလာပြီး…”ထပ်မရှာပေးနိုင်ဘူး။အစိမ်းသရဲကောင်ရဲ့…။နင်ဘာလုပ်ချင်လဲ”…ဆိုပြီးရှက်ရမ်းရမ်းပြီးပြောလိုက်တော့…သရဲကြီးက…ဘာမပြောညာမပြောနဲ့နတ်ဆရာဆီတဟုန်ထိုးပြေးသွားပြီး…ခေါင်းကိုထုချပစ်လိုက်တာ…နတ်ဆရာခေါင်းကသွေးတွေဟာမြင်မကောင်းဘူး။ နတ်ဆရာလည်းကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့…ဆိုင်းဝိုင်းတွေနောက်ဝင်ပြေးပြန်တယ်။ သရဲကြီးကလည်းဆိုင်းဝိုင်းတွေကို…အကုန်ရိုက်ခွဲပြီးပြဿနာရှာပြန်တယ်။ ဆိုင်းဝိုင်းသမားတွေရော…ခုနကဝင်ပူးထားတဲ့သရဲတွေပါဘယ်ရောက်ကုန်မှန်းမသိကြတော့….။ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ပျောက်ကုန်တယ်။ ကျနော်တို့လည်းထွက်ပြေးရနိုးနိုး…ကြည့်ရနိုးနိုးနဲ့ဖြစ်နေတုန်း…ချောင်မှာဝင်ပုန်းနေတဲ့…နတ်ဆရာကိုသရဲကြီးရှာတွေ့သွားခဲ့ပါပြီ။ သရဲကြီးကဘေးမှာအသင့်ရှိနေတဲ့…ရှမ်းရိုးရာနတ်တွေခေါ်တဲ့အခါသုံးတဲ့…ငှက်ကြီးတောင်ဓားနဲ့နတ်ဆရာကိုခုတ်ပိုင်းဖို့ရွယ်လိုက်စဉ်မှာပဲ….”ပြိတ္တာဆိုး…သင်တော်သင့်ပြီ”…ဆိုတဲ့တည်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့အသံကြားလိုက်ရလို့…လှမ်းကြည့်တော့ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ကကြည်ညိုလေးစားတဲ့…အာဂန္တုဘုန်းတော်ကြီးနှင့်နောက်ကကျောင်းထိုင်ဆရာတော်နှင့်တိုက်အုပ်ဆရာတော်….။ သရဲကြီးက…”ဘယ်သူလဲ”…ဆိုပြီးအသံနက်ကြီးနဲ့လှမ်းမေးပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့…လက်ထဲကဓားလွတ်ကျသွားတယ်။ ဘုန်းတော်ကြီးကပြုံးပြီးကြည့်နေပေမယ့်…သရဲကြီးကစူးစူးရဲရဲပြန်စိုက်ကြည့်နေတယ်။ နတ်ဆရာလည်းအခွင့်သာတုန်းထွက်ပြေးပြီ။ ပြီးနောက်သရဲကြီးကခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့…..ဘုန်းတော်ကြီးဆီလျှောက်လာပြီး…ရန်ပြုမလို့လုပ်ပေမယ့်…ရှေ့လေးတောင်လောက်ရောက်တော့ပုံကနဲလဲကျသွားတယ်။ […]

ဒီအဖြစ်အပျက်လေးဟာ..ကျနော်လူပျိူပေါက်အရွယ်..အသက်၁၄နှစ်လောက်ကဖြစ်ပျက်ခဲ့ပြီး…သိပ်ကိုကြောက်စရာကောင်းတဲ့ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်ပါ။ဒါကြောင့်ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကြုံခဲ့ရတာကို…အဖြစ်မှန်အတိုင်းရေးသားတင်ဆက်သွားပါ့မယ်။ ကျနော်တို့နေတဲ့တောမကမြို့မကျ..ကွက်သစ်မြို့ငယ်ကလေးဘေးမှာ…ဧက၅၀လောက်ရှိတဲ့ဂေါက်ကွင်းကြီးတစ်ကွင်းရှိပါတယ်။ဂေါက်ကွင်းဆိုပေမယ့်…အများထင်ကြသလိုမြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းတွေ..ရေကန်လေးတွေနဲ့လှလှပပဂေါက်ကွင်းမျိူးတော့မဟုတ်ပါဘူး။ကျနော်တို့မြို့ငယ်လေးမှာ…အစိုးရပိုင်စက်ရုံကြီးတစ်ရုံနဲ့စစ်တပ်၃တပ်လောက်ရှိတော့…စက်ရုံကစက်ရုံမှူး၊ဒုစက်ရုံမှူး…စစ်တပ်ကတပ်ရင်းမှူး၊ဗိုလ်မှူး၊ဗိုလ်ကြီးစတဲ့အရာရှိအရာခံတွေ…အပန်းဖြေဂေါက်ရိုက်လို့ရအောင်အဖြစ်သဘောမျိူး..ဆောက်ထားတဲ့ဂေါက်ကွင်းမျိူးပါ။ဒါပေမယ့်..ကျင်းစိမ်တဲ့ဂေါက်ခုံကိုတော့မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနဲ့..ကျကျနနလုပ်ထားပါတယ်။ ထားပါတော့။ဒါကဂေါက်ကွင်းနဲ့ဒီဇာတ်လမ်းက..ဆက်စပ်နေလို့ခဏရှင်းပြတာပါ။ပြောရရင်အဲ့ဒီဂေါက်ကွင်းက..ရာဇဝင်ရှိတယ်။ဘာရာဇဝင်လဲဆိုတော့…ဒီဂေါက်ကွင်းမဆောက်ခင်ကမြေနေရာဟာ..ကျနော်တို့မြို့ငယ်လေးတစ်ခုလုံးရဲ့..သုဿန်သင်္ချိုင်းမြေနေရာဖြစ်နေလို့ပါပဲ။အုတ်ဂူတွေဘာတွေနဲ့..ကျကျနနမရှိပေမယ့်…မြေပုံမို့မို့တွေကတော့..လက်ညှိုးထိုးမလွဲပါပဲ။ နောက်လအနည်းငယ်အကြာရောက်တော့…အထက်ကစီမံချက်ရောက်လာတယ်ဆိုပြီး..အဲဒီသင်္ချိူင်းကိုဖျက်ပြီး..ဂေါက်ကွင်းဆောက်ဖို့စီစဉ်ကြပါတယ်။မြေတူးစက်တွေဘူဒိုဇာတွေမြေသယ်ကားတွေနဲ့..အချီကြီးကိုလုပ်ကြတာပါ။မြေပုံတွေလူအရိုးစုဟောင်းတွေစတဲ့အမှိုက်သရိုက်များကို..ရှင်းလင်းပြီးတဲ့အခါ..အဲဒီဂေါက်ကွင်းတည်ဆောက်ရေးအဖွဲ့မှာ..အကြီးအကဲလို့ထင်ရတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်က..မြေကွက်လပ်လေးဆီကို..ဆယ်ဘီးကားမြေသယ်ကားနှစ်စီးကိုမောင်းလာခိုင်းပြီး..”ကဲ…မင်းတို့ကိုနေရာပြောင်းပေးမယ်။ငါတို့လည်းအထက်ကကျလာတဲ့…အမိန့်အာဏာအရ…လုပ်ရတာမို့…အခုမင်းတို့ကိုပြောင်းပေးမယ့်…နေရာကိုဒီကားနှစ်စီးကလိုက်ပို့ပေးလိမ့်မယ်။အခုတက်ကြတော့…ဘယ်သူမှနေခဲ့လို့မရဘူးနော်…ဒါအစိုးရရဲ့အာဏာအမိန့်ပဲ။ခေါင်းမာပြီးနေခဲ့တဲ့ကောင်…ကိုယ်ဖြစ်ကိုယ်ခံ”…ဆိုပြီးဘာမှမရှိတဲ့နေရာကိုလက်တွေယမ်းပြီးပြောနေတယ်။ အဲဒီတုန်းကကျနော်တို့မိသားစုကလည်း…သင်္ချိူင်းနဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာနေတာဆိုတော့…လာကြည့်ကြတာပေါ့။ပြီးတော့သင်္ချိူင်းကမကျွတ်မလွတ်တဲ့သူတွေ…နေရာပြောင်းရွှေ့ပေးမယ့်နေ့ဆိုတော့…ကလေးရောလူကြီးပါစိတ်ဝင်တစားနဲ့လာကြည့်ကြတာ…အုံးအုံးကိုထနေတာပဲလေ။ အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်ကပြောအပြီးမှာ…ကားနှစ်စီးကဆယ်မိနစ်လောက်ရပ်ပြီးစောင့်နေတယ်။(ခုကြီးလာမှပြန်တွေးမိတယ်…ကားဒရိုင်ဘာတွေကအတော်ကိုသတ္တိရှိတာပဲလို့…ကျနော်တို့သာဆို…ဒီလိုမောင်းရဲမှာမဟုတ်ဘူးလေ) ကျနော်တို့လူအုပ်စု…ကြည့်နေကြရင်းနဲ့…ဆယ်ဘီးကားကြီးနှစ်စီးဟာ…ကားခေါင်းတစ်ဖြည်းဖြည်းမော့လာပြီး…ကားနောက်ပိုင်းကသိသိသာသာနိမ့်ဆင်းသွားတယ်။ အံ့သြစရာကောင်းလိုက်တာ။ကားဘီးတွေကလည်း…ပြားကာနီးပြီ။ကားကိုလှမ်းကြည့်တော့…ဘာမှမရှိ။(အဲမြင်ကွင်းဟာခုချိန်ထိ…မြင်ယောင်နေသေးတယ်) ကားသမားကြီးတွေကခုနကလူကြီးကိုလှမ်းပြောလိုက်တယ်။ “ဆရာ…လုပ်ပါဦးဗျ။အိုဗာဝိတ်ဖြစ်နေပြီ။ကားထွက်မရဘူး။မောင်းသွားရင်…ကျနော်ပါသေသွားဦးမယ်”…လို့ပြောလိုက်တော့ဆရာဆိုတဲ့လူကြီးကခနကလိုပဲ…ဘာမှမရှိတဲ့နေရာကိုကြည့်ပြီး…လက်တွေဝှေ့ယမ်းကာ…”ဟေ့ကောင်တွေ..အဲ့လောက်လုမတက်ကြနဲ့လေ။ဒီမှာကားထွက်လို့မရတော့ဘူး။ပြန်ဆင်းကြ…။နောက်ကားနှစ်စီးထပ်ခေါ်ပေးမယ်…။ဘုရား…ဘုရား…။ငါထင်ထားတာထက်တောင်ပိုများနေပါလား”…ဆိုပြီးရင်ဘတ်ဖိရင်း…နောက်ထပ်မြေသယ်ကားနှစ်စီးထပ်ခေါ်ပြန်တယ်။ နောက်ကားတွေရောက်လာမှ…ရှေ့ကားနှစ်စီးလည်းပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတော့တယ်။လူကြီးလည်းလက်ပိုက်ပြီးရပ်ကြည့်နေတယ်။ဒီကြားထဲ…”ဟေ့ကောင်တွေ…လုမတက်ကြနဲ့လေ။ဟိုမှာကားသမား…စောင့်ပေးနေတယ်။လေးစီးတောင်ရှိတာကို…”…ဆိုပြီးဘာမှမမြင်ရတဲ့ကားပေါ်ကိုလှမ်းအော်ပြောနေတယ်။ ခဏနေတော့…အဲဒီလူကြီးက…”ကဲ…ကုန်ပြီမဟုတ်လား။မင်းတို့အကုန်လုံးကုန်သွားပြီဆိုရင်…ဟောဒီဖန်ခွက်ထဲကရေကို…မှောက်ပြ”…ဆိုပြီးမြေကြီးပေါ်ရေအပြည့်ထည့်ထားတဲ့…ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ချပေးလိုက်တော့…သိပ်မကြာခင်မှာပဲ…ဖန်ခွက်ဟာတစ်ယောက်ယောက်က…တိုက်ပြီးမှောက်လိုက်သလို…ရေတွေအကုန်လုံးမှောက်သွားတာ…အံ့သြစရာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျနော်တို့လူအုပ်ကြီးလည်း…အံ့သြလွန်းလို့..အချင်းချင်းဘာစကားမှတောင်မပြောနိုင်တော့ဘူး။ အကုန်လုံးကကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့….လှမ်းကြည့်နေကြတယ်။စိတ်ဝင်စားတာလည်းပါတာကိုး…။ ဖန်ခွက်မှောက်သွားတော့လူကြီးက…”ဒါဆိုကောင်းပြီ။မင်းတို့အကုန်လုံးနီးပါးပါသွားတယ်လို့…ငါယူဆတယ်။ပြောမရဆိုမရကောင်တချိူ့လည်းကျန်နေသေးတယ်။မင်းတို့ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ…ငါမပြောတော့ဘူး”…ဆိုပြီးနှုတ်က…ဂါထာတစ်ပုဒ်ကိုခပ်တိုးတိုးရွတ်ပြီး…ထိပ်ဆုံးကကားကြီးပေါ်တက်လိုက်သွားတော့တယ်။ အဲလူကြီးပြောပုံအရ…ကျန်ခဲ့တဲ့သူတွေရှိသေးတယ်ဆိုတာကြားလိုက်ရတော့…အကုန်လုံးကြက်သီးပါထကုန်တယ်။ကြည့်ရတာ…ဒီလူကြီးကလည်း…အစိုးရဝန်ထမ်းပေမယ့်…သရဲတစ္ဆေတွေကို…အကျွမ်းတဝင်ရှိပုံရတယ်လို့လည်း…တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောဆိုနေကြတယ်။ ဒီနောက်ပိုင်း…ဂေါက်ကွင်းစီမံကိန်းပြီးသွားတော့…အနားပတ်ဝန်းကျင်မှာရှိနေတဲ့…မြေတွေကိုရပ်ကွက်သစ်တိုးချဲ့ရအောင်ဆိုပြီး…ဈေးနှုန်းနည်းနည်းနဲ့အစိုးရကရောင်းပေးတော့…ဝယ်လိုက်ကြတဲ့သူတွေက…နည်းတာမဟုတ်။အရင်တုန်းကတော့..သင်္ချိူင်းနဲ့နီးလို့ဆိုပြီး…ဘယ်သူမှသိပ်မနေရဲကြ။ နောက်တော့လည်း…လူနေအိမ်ခြေအများစုဖြစ်လာပြီးတိုးချဲ့ရပ်ကွက်ပုံစံဖြစ်လာတော့လည်း…စည်စည်ကားကားနဲ့အရင်က…ဒီနားမှာသင်္ချိူင်းရှိခဲ့တယ်ဆိုတာတောင်…မေ့သွားတော့တယ်။ ဒါပေမယ့်…ဟိုလူကြီးပြောသွားသလိုပဲလားတော့မသိ…။ တချိူ့အိမ်တွေမှာ…မိုးချူပ်ပြီဆိုရင်…ဟင်းပန်းကန်ဝင်ဆွဲတာတို့၊ထမင်းတောင်းစားတာတို့၊ကြောက်လန့်အောင်ခြောက်တာတို့၊ကလေးသူငယ်တွေကိုပြုစားတာတို့…ကြားလာရတယ်။ အမြဲတမ်းတော့မဟုတ်ပါ။ကျနော်တို့ကတော့…ဒီလိုရပ်ကွက်မဖြစ်ခင်ကတည်းကနေ…ခုချိန်ထိနေလာခဲ့တာ…ဘာကောင်မှမတွေ့မိတော့…လူတွေမဟုတ်တမ်းရားပြောတာဖြစ်မယ်လို့ထင်နေတယ်…။ ရက်အနည်းငယ်အကြာမှာကျနော်တို့ရပ်ကွက်သစ်က…ဘုန်းကြီးကျောင်းကို…အာဂန္တုရဟန်းတစ်ပါးကြွလာတယ်။ စကားမိန့်ကြားတာအလွန်နည်းပါတယ်။တစ်ပါးတည်းအမြဲလိုလို…သီးသန့်သီတင်းသုံးလေ့ရှိပါတယ်။ မျက်နှာတော်ကအလွန်ကြည်လင်သန့်စင်ပြီး…မေတ္တာရိပ်လွှမ်းမိုးနေလို့လားမသိ။တည်ငြိမ်အေးချမ်းလှတာမို့…ဖူးရသူတိုင်းကြည်ညိုသဒ္ဓါပွားကြပါတယ်။ နံနက်ခင်းတိုင်း…လှည့်လည်ဆွမ်းခံတတ်ပြီး…ထိုင်ဆွမ်း၊ပင့်ဆွမ်းများကို…လုံးဝလက်ခံတော်မမူပါ။ ကျနော်တို့မြို့ကို…သက်သက်မဲ့ကြွလာတာမဟုတ်ဘဲ…နယ်အနှံ့ကြွပြီး..တရားအားထုတ်နေတာဖြစ်ကြောင်းလည်း…ရှင်းပြတော်မူပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ဆောင်းရာသီပြာသိုလဘက်ရောက်လာတော့…ကျနော်တို့မြို့လေးရဲ့ထုံးစံအတိုင်း…နတ်ကန္နားပွဲကြီးကျင်းပမယ့်ရာသီရောက်လာပါပြီ။ ဒီနေရာမှာ…တစ်ခုလောက်ရှင်းပြချင်တာက…ကျနော်တို့မြို့လေးကသေးသာသေးတယ်။ ရပ်ကွက်ကရှစ်ခုလောက်ရှိတယ်။ဒီလိုပြာသို၊တပို့တွဲလရောက်ပြီဆိုရင်…ရပ်ကွက်တိုင်းမှာနတ်ကန္နားပွဲကြီးတွေကို…၃ရက်၃ညတိုင်တိုင်ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်…ကျင်းပတတ်တဲ့ထုံးစံရှိတယ်။ နတ်ပွဲလုပ်တော့မယ်ဆိုရင်…တစ်အိမ်ကိုဘယ်လောက်ထည့်ရမယ်ဆိုပြီး…ရပ်ကွက်လူကြီးတွေကလိုက်ကောက်ခံတဲ့အခါ…ရက်ရက်ရောရောထည့်ဝင်ကြတာပါပဲ။ တခြားသာရေးနာရေးအလှူခံတွေဆို…ထည့်ရတာအင်တင်တင်နဲ့…။ လူတွေကလည်း…နတ်ကိုယုံကြတာများတာကိုး…။ပြီးရင်..နတ်ဆရာနဲ့ဆိုင်းဝိုင်းတွေငှါး..ယာယီမဏ္ဍပ်ဆောက်ပြီး…တပျော်တပါးလုပ်ကြတော့တာပဲ…။လာကြည့်တဲ့သူတွေကလည်းကြိတ်ကြိတ်တိုး…။ ခေါ်တဲ့နတ်တွေကလည်းအစုံ…နတ်မျိူးစုံ…။ဆိုင်းဝိုင်းကအဆိုတော်တွေက…အသံသေးအသံကြောင်နဲ့…တွေ့ကရာသီချင်းတွေဆို…နတ်တွေကလည်းဘာသီချင်းဖြစ်ဖြစ်လိုက်ကကြ…။ လေးဖြူသီချင်းလဲက…။စိုးစန္ဒာထွန်းသီချင်းလည်းက…။မန္တလေးသိန်းဇော်သီချင်းလည်းက…။ဘုရားဓမ္မပူဇာတေးဆိုရင်လည်း..လိုက်ကကြ…။ ဒါပေမယ့်…ဒီနှစ်နတ်ပွဲထူးခြားတာက…ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ…ပင့်လာတဲ့နတ်ဆရာက…နတ်တွေရောသရဲတစ္ဆေတွေကိုပါ…ကောင်းကောင်းနိုင်နင်းတယ်လို့ပြောကြတယ်။ ပြီးတော့နတ်ပွဲကြည့်…ပရိသတ်တွေရဲ့တောင်းဆိုချက်အရ…ဂေါက်ကွင်းမှာကျန်နေခဲ့တဲ့သရဲတွေကိုပါ…သွင်းပြီးလုပ်ပြပေးဦးမယ်ဆိုပဲ…။ နတ်ဆရာမရောက်ခင်ကတည်းက…လူတွေစိတ်ဝင်စားတာ…ပလူကိုပျံလို့….ပြောမဆုံးကြတော့ဘူး။ ပြီးတော့…ဂေါက်ကွင်းမှာကျန်ခဲ့ပြီးခေါင်းမာတဲ့သရဲတွေကို…အဲ့ဒီနတ်ဆရာက…နှင်ထုတ်ပြဦးမယ်လို့ကြားတယ်။ ဒီသတင်းဟာတစ်ရပ်ကွက်လုံးမကဘဲ…တစ်မြို့လုံးပျံနှံသွားတော့…အုန်းအုန်းကျွက်ကျွက်ကိုထလို့…။ ဒီအချိန်မှာ…ရပ်ကွက်ထဲကလူတွေကြည်ညိုကြတဲ့…ရဟန်းတော်က….”မလုပ်ကောင်းတဲ့…အလုပ်ကိုမလုပ်ကြပါနဲ့…အန္တရာယ်ရှိတယ်”…လို့ထူးထူးခြားခြားမိန့်ကြားလိုက်တော့…လူတွေအံ့သြကုန်တယ်…။ သိပ်ကိုစကားနည်းတဲ့သံဃာတော်က…မမိန့်စဖူးမိန့်လိုက်တော့…ဘာတွေများဖြစ်လာဦးမလဲလို့…လူတွေလည်းပိုပြီးစိတ်ဝင်စားသွားကြလေရဲ့…..။